Nieuwe dvd’s

Grizzly Man
(Olivier Marchal, 2004 • Paradiso)

De twee grootste acteurs van Frankrijk in een op feiten gebaseerde politiethriller, door een voormalige dienstklopper geregisseerd: op papier een interessante film. In Frankrijk werd het een succes. Momenteel draait de film in de Britse bioscopen; bij ons werd hij (zonder extra materiaal) op dvd gedumpt. Terecht, want Department 36 is onderhoudend en spannend, maar verder een allesbehalve opzienbarende film.

Regisseur Marchal wilde zich duidelijk als een Franse evenknie van Michael Mann bewijzen, maar faalt jammerlijk. Behalve de kille, gestroomlijnde vormgeving deugt er weinig aan zijn film. Er is geen moment een geloofwaardige chemie tussen een zoals altijd sterke Daniel Auteuil (de brute maar rechtschapen diender) en een ingehouden maar volledig verspilde Gérard Depardieu (de Machiavelli). Bovendien is het verhaaltje nauwelijks bijzonder en verzandt het beoogde realisme al gauw in een hyperbool van intrige, waarin de geloofwaardigheid volledig zoek is. (Paul Caspers)

Broken Flowers
(Jim Jarmusch, 2005 • A-Film)

Jim Jarmusch bevindt zich in een curieuze positie: louter op grond van oudere successen ziet hij zich nog steeds verzekerd van een bioscooproulement en een welhaast blinde, kritiekloze ontvangst van zijn films, hoe weinig die tegenwoordig ook om het lijf hebben. Broken Flowers is een portret van een eenzame pensionaris die hoort dat hij ooit een kind verwekt heeft, en meer uit verveling dan overtuiging op zoek gaat naar de mogelijke moeder van de jongen. Een lome Bill Murray doet weinig anders dan wat hij altijd gedaan heeft: droogkomische humor teweegbrengen die vooral afhangt van zijn dik ironische oogopslag.

Het verschil is dat hij minder praat, langzamer beweegt en dat regisseurs de camera langer op hem richten, zodat de huidige generatie filmhuisgangers ongegeneerd om hem kan lachen, net als het gepeupel dat twintig jaar geleden bij Ghost Busters deed. Je waardering voor Murrays kunstje is waar Broken Flowers volledig van afhangt, want Jarmusch weigert zijn verhaal ook maar een moment geloofwaardig of innemend (laat staan sluitend) te maken. De ironie van Murrays personage vindt daarom geen tastbare weerklank, en blijft dus loos. Een fraai ingevoegd kleurenmotief en een aangenaam sloom ritme ten spijt; bovendien zijn de bijrolvertolkers (Julie Delpy, Chloë Sevigny) zonder uitzondering verspild. De extra’s stellen teleur: zinloos materiaal over de acteurs en een handvol volstrekt nietszeggende uitspraken van Jarmusch. Ons exemplaar had tenslotte een erg slechte, veel te donkere beeldkwaliteit. (Paul Caspers)

Lees hier een uitgebreide recensie van deze film.