Nieuwe dvd’s

Cold Showers (Douches froides)
(Antony Cordier, 2005 • Paradiso)

Michaël is goed in judo, heeft een leuk vriendinnetje (Vanessa), arme ouders, maar een schijnbaar perfect leventje. Als op een dag de rijke Clément zijn trainingsmaatje wordt en er een driehoeksverhouding ontstaat tussen de twee jongens en Vanessa, begint Michaëls leven drastisch te veranderen. Hij moet plotseling negen kilo verliezen om mee te kunnen doen aan een judowedstrijd, hij krijgt steeds meer moeite met het extreme gedrag van zijn geldbesparende moeder en alcoholistische vader en de jaloezie slaat toe in zijn relatie met Vanessa en Clément.

Cold Showers begint als een rustige film waarin niets aan de hand is, maar wanneer er, zonder duidelijke aanleiding of voorafgaande seksuele spanning (behalve het constante kreunende geworstel bij de judo), ineens de driehoeksverhouding ontstaat, volgt de ene dramatische gebeurtenis na de andere. Dat de drie een seksuele relatie met elkaar aangaan lijkt totaal ongemotiveerd, een echte chemie tussen de hoofdrolspelers is ook niet te voelen. Daarnaast zou je verwachten dat de dramatische gebeurtenissen in Michaëls leven je aangrijpen, maar hiervan is ook geen sprake. De personages wekken geen sympathie op, ze krijgen nergens echt diepgang en blijven oppervlakkig. Cold Showers is een aardige film die tot het einde weet te boeien, maar nergens echt weet te raken.(Anouk Werensteijn)

Prozac Nation
(Erik Skjoldbjærg, 2001 • RCV)

Prozac Nation (de release werd om onduidelijke redenen jaren uitgesteld) is een even losse als oppervlakkige verfilming van de gelijknamige autobiografie van Elizabeth Wurtzel. In de film wordt het wel en wee van het wicht tijdens haar studentenjaren uit de doeken gedaan. Het grote probleem van Prozac Nation is dat de film er niet in slaagt om van Wurtzel een sympathiek karakter te maken: ze wordt geportretteerd als een narcistische, onvolwassen bitch.

Dit is wellicht een juiste weergave van de werkelijkheid, maar een even ernstig probleem is dat de film gebaseerd is op de veronderstelling dat Wurtzel een briljant schrijver is, terwijl het tegendeel waar is – zoals pijnlijk naar voren komt door enige citaten in de voice-over. Prozac Nation wekt dus niets anders dan onverschilligheid op, ook omdat Christina Ricci (die de film ook produceerde) vreemd genoeg niets interessants met de titelrol doet. De film biedt, evenmin als het boek, ook geen enkel inzicht in de psychische stoornissen waar Wurtzel mee kampte, anders dan dat ze verholpen werden door een dosis pillen. Een behoorlijke teleurstelling van de ingehuurde Skjoldbjærg, de Noorse regisseur die ooit zo ijzersterk debuteerde met Insomnia (herverfilmd door Christopher Nolan). Geen extra’s. (Paul Caspers)

Tsotsi
(Gavin Hood, 2005 • Paramount)

Het is niet vreemd dat de Zuid-Afrikaanse film Tsotsi dit jaar de Oscar voor niet-Engelstalige film won. Een jonge crimineel uit een sloppenwijk die geleidelijk tot inkeer komt, daar houden de leden van de Academy van. Zeker als er een baby in het spel is – die toevallig op de achterbank van de auto ligt die de jongen steelt – en dat hij aan het denken wordt gezet door een invalide bedelaar en een zorgzame alleenstaande moeder. Dit wil echter niet zeggen dat Tsotsi een sentimentele draak is, integendeel.

Tsotsi, een hedendaagse bewerking door Gavin Hood van de 45 jaar geleden geschreven roman van toneelschrijver Athol Fugard, is een opmerkelijk ingetogen film. De vormgeving is weliswaar erg flitsend, zeker in het begin, maar het heftige verhaal wordt vrij subtiel uitgewerkt. Op enkele gewelddadige uitbarstingen na concentreert Hood zich op de innerlijke worstelingen van Tsotsi (debutant Presley Chweneyagae). Het is de grote verdienste van de makers dat je mee gaat leven met een aanvankelijk zeer onsympathiek personage, dat vaak precies de verkeerde beslissingen neemt en zelden nadenkt over de iets langere termijn. Als hij eenmaal zijn misstappen wil rechtzetten, hoop je zelfs dat hij ermee weg zal komen. In de making of zijn interviews opgenomen met onder meer Hood en enkele hoofdrolspelers. (Marcel van den Haak)

Lees hier een uitgebreide recensie van deze film.

Langer licht
(David Lammers, 2006 • A-Film)

Langer licht is de film die regisseur David Lammers heeft gemaakt voor de serie De Oversteek van de VPRO en het Filmfonds. De serie bevat eigenzinnige en artistieke films van filmmakers die vallen binnen het arthouse-genre. Als men kijkt naar de normale output van de Nederlandse cinema is het een verademing films te zien die nog enigszins buiten de commerciële boot vallen.

Enerzijds wordt er in Langer licht goed geacteerd en is er prachtig gefilmd, maar qua plotontwikkeling is de film misschien slachtoffer van het sjabloon van de standaard arthouse-stokpaardjes (vervreemding, gebrek aan communicatie en zelfbewuste mysterieuze shots). Het hoofdthema is een verstoorde vader-zoon relatie die het resultaat is van een onverwerkt trauma. Het is duidelijk dat er in het verhaal een weg naar verzoening moet komen. Lammers verrast door zijn oog voor scènes die alledaags zijn, maar tegelijk ook een strakke en aparte schoonheid hebben. Verder is de Amsterdamse multiculturele setting mooi in beeld gebracht en hebben de dialogen iets authentieks en grappigs door het gebruik van plat dialect. Toch zijn deze kwaliteiten niet genoeg om de voorspelbare structuur en afhandeling geheel geslaagd te maken, ondanks Lammers oprechtheid. Afgezien van wat trailers bevat deze dvd geen extra’s. (George Vermij)

Lees hier een uitgebreide recensie van deze film en een interview met de regisseur.