Langer licht

Een terechte erkenning voor dit kleine drama in de grote stad. Langer licht speelt zich af te midden van de multiculturele smeltkroes Amsterdam-Noord. We volgen een vader en een zoon in hun dagelijkse doen en laten. Vader Lucien (Raymond Thiry) runt een boksschool en heeft moeite met het opvoeden van zijn vijftienjarige zoon Mitchell (Dai Carter). Hij probeert de puber met harde hand onder controle te houden, maar deze is niet onder de indruk van de spartaanse behandeling. Moeder is twee jaar eerder samen met dochter omgekomen bij een tragisch ongeluk en de verwerking daarvan valt vader en zoon zwaar. Mitchell doet zijn best om tijdens dit verwerkingsproces toch vriendschap en liefde te vinden, iets dat hem beter af gaat dan zijn vader.

Pijnlijk moment

De toon wordt gezet als we zien hoe Lucien zijn pupillen van de boksschool commandeert. Zo zou hij zijn zoon ook wel de les willen leren. Maar thuis heeft hij heel wat minder grip op de situatie, zoals duidelijk wordt tijdens Mitchells verjaardag. Lucien forceert een confrontatie en gaat te ver; de feeststemming wordt ruw verbroken. Het is een pijnlijk moment, waarmee de verstoorde relatie tussen vader en zoon haarscherp in beeld wordt gebracht, met dank aan het goede spel van de hoofdrolspelers. De film krijgt hier een zetje; daarvoor kabbelde de film gemoedelijk voort, met vooral veel mooie plaatjes van Amsterdam-Noord.

Jaloezie en onbegrip

Vanaf dit moment echter verachten de twee elkaar. Jaloezie, onbegrip en frustratie voeren de boventoon: het herkenbare scala aan gevoelens die komen kijken bij de veranderende relatie tussen een vader en zijn puberende zoon. Een mooi gegeven, dat regisseur David Lammers in deze film gedetailleerd en stijlvol heeft uitgewerkt. Met weinig woorden, maar voornamelijk blikken laat hij de verslechterende gemoedstoestand van de personages zien. Lammers heeft hierbij ook veel gebruik gemaakt van de ruimtes waarin het verhaal zich afspeelt. We zien de veerpont over het IJ, grazende koeien in de wei; een ogenschijnlijk rustieke wereld in de marge van de stad, die onheilspellend op de achtergrond aanwezig is. Het contrast van een klein drama tegen de achtergrond van een grote stad is mooi verbeeld door middel van statisch cameragebruik. De harde, grote stad lijkt aanvankelijk mede schuldig te zijn aan het drama, maar gaandeweg wordt de blik op de stad positiever, en wordt Langer licht een soort ode aan het bestaan in Amsterdam-Noord.

Typisch Amsterdams

Het doet ouderwets gezellig aan wanneer we vader met vlees op een barbecue zien klooien. Zijn plat-Amsterdamse accent en incidentele scheldpartijen lijken zo van de straat geplukt. Deze herkenbaarheid is te prijzen. Net zoals Lammers vorige films (bijvoorbeeld zijn eindexamenfilm De laatste dagen van Alfred Maassen), is Langer licht een onopgesmukte, rauwe film. Van de met dampend zweet bewolkte boksschool tot en met de overbevolkte volkstuinbarbecue: Lammers heeft het multi-culturele Amsterdam-Noord meesterlijk in beeld gebracht.

Lees ook het interview met de regisseur van deze film.