Nieuwe dvd’s

Land of the Dead (Special Edition)
(George A. Romereo, 2005 • Paradiso)

In Land of the Dead zijn zombies bijna mensen. Ze communiceren met elkaar, gebruiken wapens en ander gereedschap, en vormen een stam met een leider. In de voorgaande drie Dead-films werden de zombies iets intelligenter, maar hun evolutionaire sprong is in dit vierde deel wel heel groot. Wat dat betreft voelt regisseur George A. Romero haarfijn aan dat de engheid van zijn creaturen erin schuilt dat ze, als dode mensen, sowieso dicht bij ons staan.

Land of the Dead is als horrorfilm dus geslaagd, ook omdat de zombies er beter uitzien dan ooit en Romero over veel scènes een blauwfilter legde, waardoor het vrijwel continu nacht is. Maar net als de voorgaande delen is de film nog zoveel meer: cynisch bijvoorbeeld, maatschappijkritisch en zelfs melancholisch. Zo wordt de wereld der levenden bestuurd door een op geld beluste zakenman, die zich met zijn collega-rijken heeft verschalkt in een hoge toren middenin de stad. Acteur Dennis Hopper vertelt op de extra’s dat Romero hem vroeg zijn personage te spelen als Bush’ sidekick Dick Cheney. “Ik onderhandel niet met terroristen”, is een van diens uitspraken die dat onderstreept. Tegenover deze keiharde kapitalist staat een humanist en de held van de film, gespeeld door Simon Baker. Hij toont mededogen met alles en iedereen, aan het eind zelfs met de Grote Vijand. Als de zombies na hun feestmaal de stad uittrekken en iemand op ze wil schieten, zegt hij: “Niet doen. Ze zoeken gewoon een schuilplaats. Net als wij.” Geen uitspraak kan beter het tragische lot onderstrepen dat mens en zombie delen. (Niels Bakker)

Lees hier een uitgebreide recensie van deze film.

The Ballad of Jack and Rose
(Rebecca Miller, 2005 • Dutch Film Works)

Vader Jack en dochter Rose wonen samen op een groen eiland voor de Amerikaanse Oostkust. Jack is een overjarige hippie met een hartkwaal, die in de jaren zestig met een tiental milieuvriendelijke geloofsgenoten een commune op het eiland stichtte. Rose is zijn zestienjarige dochter, die in de afwezigheid van haar moeder en leeftijdgenoten is opgegroeid tot een zonderling meisje met groene vingers en een extreme affectie voor haar vader. Als Jack zijn vriendin en haar twee puberzoons uitnodigt bij hen in te trekken, wordt de wereld van Jack en Rose verstoord.

The Ballad of Jack and Rose (geschreven door regisseur Rebecca Miller) is een draak van een film. Dat het een mislukking is geworden is waarschijnlijk geheel aan haar te danken. Want behalve het verhaal klopt alles: de muziek is goed, de film is mooi geschoten en de acteurs zijn goed. Vooral Daniel Day Lewis speelt een prachtige hippievader. Maar het verhaal is extreem voorspelbaar en lijkt dan ook geschreven aan de hand van een zelfdoeboek met een titel als ‘Tien tips voor een geweldig scenario.’ Een idylle wordt aangetast door verschillende kwaden van binnenuit (hartkwaal) en buitenaf (projectontwikkelaar en de nieuwe vriendin). Jack is ergens tussen de jaren zestig en het hier en nu een beetje mislukt (verlaten door zijn vrouw en de rest van de commune) en kijkt met weemoed terug op zijn leven. Rose ontdekt haar eigen identiteit en vindt uiteindelijk haar weg in het leven. Helaas geen nieuwe verfrissende invalshoeken in deze vader-dochter-/coming-of-age-film. Gelukkig wordt de vraag wat een acteur als Daniel Day Lewis in zo’n prul doet beantwoord in de extra’s: hij is de echtgenoot van Rebecca Miller. (Carien Westerveld)

Iznogoud
(Patrick Braoudé, 2004 • A-Film)

Iznogoud wil graag “kalief worden, in plaats van de kalief”. Dat was de running gag in de stripreeks over de grootvizier, een creatie van de makers van Asterix en Obelix. Een stripreeks die wellicht niet zo bekend en vooral geliefd was als die over de twee Galliërs, maar een reeks die toch een redelijke aanhang heeft en over het algemeen best leuk is.

Na het succes van Asterix en Obelix in de bioscopen, werd ook Iznogoud naar het witte doek getransporteerd. Dat werd geen succes; hier werd het een rechtstreekse dvd-release. Dat ligt in ieder geval niet aan Michaël Youn, die als Iznogoud best een leuk karakter neerzet. Ook de kleurrijke aankleding mag er best zijn, bovendien lijken de kostuums prima op die uit de strips. Dat Iznogoud een miskleun werd, komt vooral door het kinderachtige en voorspelbare verhaal, dat anderhalf uur lang maar op die ene ‘ik wil kalief worden’-grap teert, een grap die geen film lang grappig is. De bijfiguren zijn vervelende karikaturen (een verwijfde eunuch, een oliedomme kalief, een mooie prinses) en de liedjes, inclusief dansjes, zijn tenenkrommend slecht, zoals de Franse versie van Pretty Woman. Voor jonge kinderen is deze film vast erg leuk, alleen jammer dat er voor hen geen nagesynchroniseerde versie bestaat. De extra’s stellen vrij weinig voor: een paar trailers en een korte Making Of. (Nora Sinnema)