Een lach en een traan
Bij de Oscars van 2004 was Les Invasions Barbares onze Nederlandse inzending, De Tweeling, de baas. Een tijdje geleden kon ik eindelijk met eigen ogen aanschouwen of dit wel terecht was. Met een nog altijd mokkende vriendin naast me (ze had heel erg lopen duimen voor de Tweeling) probeerde ik een objectief oordeel te vellen.
~
Remy, een socialist, fijnproever en krasse knar, ligt op sterven. De seksuele revolutie en andere culturele omslagen uit de jaren zestig en zeventig hebben zo hun invloed op zijn leven achtergelaten. Remy’s gezin is uiteen gevallen. Zijn zoon is van hem vervreemd en verdient nu veel geld in de financiële wereld. Remy had liever gezien dat hij zich wat meer literair had ontwikkeld. Ondanks alles staat die familie wel aan zijn ziekenhuisbed, en zorgt zijn zoon ervoor dat Remy in waardige omstandigheden kan sterven, met familie en vrienden aan zijn zijde.
Keerzijde
~
Zijpaadjes
Remy moet ook nog eens leren te accepteren dat hij stervende is. Voor iemand die vroeger zo vol van leven was lijkt dat heel erg moeilijk, maar geleidelijk aan komt de berusting. Sommige dingen zijn nou eenmaal niet tegen te houden. De film heeft dan ook een einde dat redelijk vast staat, en draait om hoe de karakters met dit naderende einde omgaan. De film heeft kleine subtiele zijpaadjes die allemaal dezelfde zelfreflectie vertonen als het hoofdverhaal. Een vrijgevochten moeder die moet toezien hoe haar dochter zich van haar heeft afgekeerd en verslaafd is geraakt aan drugs. Een stervende man die zich afvraagt wat hij nu werkelijk achterlaat. Een zoon die de emotionele leegte in zijn relatie evalueert.
Invasions is een vakkundige film, met de welbekende lach en een traan. Ik kan het nog steeds niet over mijn hart verkrijgen om te zeggen dat deze film terecht De Tweeling heeft verslagen, maar Les Invasions Barbares is zeker de moeite waard.
