Lolita als Wraakengel

Als Hayley besluit om met Jeff mee te gaan wordt de suggestie al snel gewekt dat hij slechte bedoelingen heeft. Eenmaal aanbeland bij Jeff gaat het geflirt door, terwijl de toeschouwer een blik kan werpen op Jeffs minimale interieur, Zen-tuin en decadente modefoto’s. Het kille interieur doet denken aan het yuppenonderkomen van Patrick Bateman in American Psycho; het vormt ook een afspiegeling van Jeffs psyche. De film flirt met deze herkenbare elementen en verwachtingen en bouwt zo op naar een keerpunt. Want wie is nu de prooi in dit verhaal?

Feministische Folteringen

Nadat Jeff Hayley zo ver heeft gekregen om voor hem te poseren voor wat ‘modefoto’s’ gebeurt er iets vreemds. Als Jeff foto’s maakt verandert hij al snel in een dominante maniak die ratelt over de superioriteit van modellen, terwijl Hayley verbaast is over zijn plotselinge transformatie. Een snelle montage op machinale elektronica signaleert een plotwending, waarna Hard Candy zich ontspint in een lange emotionele en fysieke lijdensweg. Die structuur doet gedeeltelijk denken aan Takashi Miikes Audition (1999), met het verschil dat Jeff vanuit het perspectief van de toeschouwer geen simpel slachtoffer is. Hayley onthult op een gewiekste manier de duistere geheimen achter Jeffs minimale en hippe façade.

Patrick Wilson is als Jeff overtuigend als een net iets te perfecte yup die in zijn knappe hipheid op het eerste gezicht koud overkomt. Dit beeld wordt na Hayleys systematische folteringen langzaam ontleed. En het resulterende emotionele wrak wordt door Wilson goed neergezet. Ellen Page lijkt op een wat bijdehantere Nathalie Portman en aan het begin van de film gaat ze op in de rol van promiscue meisje.

Nihilistische stijloefening

Slades debuut is een technisch goed gemaakte wraakthriller met een messcherp script. Zo zijn Hayleys oneliners cynisch maar erg grappig als repliek op Jeffs wanhopige gesmeek. Slades regie verraadt zijn achtergrond als videoclipregisseur (o.a. voor het Warp-label). Ook heeft Slade de juiste kennis van de semiotiek van hipheid. De film bevat verwijzingen naar Jean Seberg en Goldfrapp die dienen als rookgordijnen en lokkertjes. Het vormen de tekens in de identiteitsspelletjes tussen Jeff en Hayley aan het begin van de film, maar het blijken lege hulzen te zijn waarachter de personages zich verbergen.

Het enige probleem met de film is dat het zich gewillig lijkt te positioneren op de rand van de afgrond, want uiteindelijk is de film duister in zijn visie en zijn morele conclusie. Hayleys methoden om kwaad met kwaad te bestrijden worden niet echt uitgewerkt vanuit haar perspectief. Ze heeft na haar kwetsbare intro gelijk iets bovenmenselijks in de manier waarop ze de situatie geheel onder controle lijkt te hebben als sluwe wraakengel. Daarnaast heeft de film in zijn verleidelijkheid ook iets opportunistisch. De vraag die zich opdringt is wat Slade precies wil zeggen over zijn personages en hun situatie. Hard Candy is iets te realistisch voor een genrefilm, maar in bepaalde gevallen schikt de film zich ook naar het wraakmodel van menig thriller. Dat rechtvaardigt het einde enigszins, maar de kern van Hard Candy blijft daardoor wel kil en nihilistisch.