Silver Linings Playbook

Pat Solatano (Bradley Cooper) is een van die mensen die iets meer mentale probleempjes heeft dan anderen. Na een huiselijk incident belandt Pat in een psychiatrische inrichting waar bij hem een bipolaire stoornis wordt gediagnosticeerd. Acht maanden later mag hij onder toezicht van zijn ouders in zijn ouderlijke huis gaan wonen. Zijn eigen huis, vrouw en baan is hij inmiddels kwijt, maar toch is Pat vastberaden om zijn leven weer op de rails te krijgen door positief te blijven, te trainen en aan de verwachtingen van zijn vrouw Nikki te voldoen. Maar dan ontmoet hij de evenzo gestoorde weduwe Tiffany (Jennifer Lawrence). Zij biedt aan hem te helpen met het terugwinnen van zijn vrouw, mits hij haar helpt met haar probleem: het winnen van een danswedstrijd.

Onvoorspelbaar en diepgaand

David O. Russell krijgt het voor elkaar om van Silver Linings Playbook een zeer geslaagde tragikomedie te maken. De film is prachtig uitgebalanceerd: serieus en grappig tegelijkertijd. Daarbij komt dat de opbouw van het verhaal zo wordt opgevoerd dat sommige gebeurtenissen en gesprekken onvoorspelbaar zijn. Zo vraagt Pat tijdens de eerste kennismaking met Tiffany ongegeneerd op de man af hoe haar man is overleden. De tekst is scherp en de dialogen zijn vloeiend. De vele close-ups creëren een intieme huiselijke sfeer waarin wordt getracht de vuile was zoveel mogelijk binnenshuis te houden.

De persoonlijke emotionele achtbaan van elk karakter is goed uitgewerkt en geeft elk personage meer diepgang. Van Pats beste vriend Ronnie (John Ortiz) die vastzit in een ongelukkige materieel huwelijk met zijn dominante vrouw (Julia Stiles), tot Pats vader Pat sr. (Robert DeNiro): een gokkende obsessieve, Philadelphia Eagles-fan met een dwangneurose.

Oscarwaardig werk
De acteurs spelen goed op elkaar in en geven elkaar de ruimte om de waanzin in hun karakters naar boven te halen. De spanning in de relatie tussen Pat senior en junior is soms te snijden terwijl het voor de buitenwereld zo duidelijk is hoeveel beide karakters op elkaar lijken. Cooper is een aangename verrassing, nu een keer niet in zijn gewoonlijke rol van vrouwenmagneet. Zonder te overacteren zet hij hier een emotioneel labiele man neer die erg zijn best doet zichzelf te verbeteren. Dit moeizame proces gaat gepaard met onverwachte uitbarstingen als Pat probeert in zijn comfort zone te blijven, en Tiffany er toch doorheen breekt.

Ook Tiffany heeft zo haar problemen: ze lijdt aan stemmingswisselingen, is dominant en heeft een scherpe tong. Net als Pat is zij ook onbeschaamd, eerlijk en direct. De twee dagen elkaar uit, maar zijn ook de enigen die elkaar begrijpen. Lawrence in deze rol is een onverwachts talent, en het maakt haar de terechte winnares van de Acamedy Awards van 2013. Ze acteert uitmuntend en laat veel van zichzelf zien. Lawrence is duidelijk volwassen geworden, en kan meer dan we tot nu toe van haar te zien hebben gekregen.

Alles is hier aanwezig: de chemie tussen de acteurs, de kwaliteiten van regisseur David O. Russell. Het is jammer dat de film zelf geen Oscarbeeldje in de wacht heeft gesleept, want Silver Linings Playbook boeit van begin tot het eind.