Tweeënhalf uur wachten op gerechtigheid

In Millennium 2: De vrouw die met vuur speelde werd Lisbeth Salander (Noomi Rapace) beschoten en levend begraven. Een groot deel van de derde film ligt ze machteloos in een ziekenhuisbed, nota bene in hetzelfde ziekenhuis als haar vijand. Het is een goede premisse voor een spannende thriller en regisseur Daniel Alfredson brengt dat gedeelte van de film er netjes van af. Maar dan is er nog de rechtszaak tegen Salander. Ze wordt verdacht van het plegen van maar liefst drie moorden. De media schilderen haar af als een psychopaat. Journalist Mikael Blomkvist (Michael Nyqvist), die, ondanks dat hij in het tweede deel niet veel met haar te maken had, nog steeds een zwak voor haar heeft, doet zijn uiterste best om haar onschuld te bewijzen.

Degelijk rechtbankdrama
Mannen die vrouwen haten leek het meest op een traditionele Scandinavische thriller à la de Wallander-reeks. De vrouw die met vuur speelde had vanwege de hoeveelheid geweld meer weg van een actiefilm. Verrassend genoeg neemt de climax van Gerechtigheid de vorm aan een degelijk rechtbankdrama, met de bijbehorende lange pleidooien en plotwendingen-dankzij-een-nieuwe-getuige. Na het eerste uur, dat zich voornamelijk in het ziekenhuis afspeelt, verplaatst de actie zich naar de rechtszaal, waar de personages zittend op een stoel het woord doen.

Het lukt Alfredson niet om zijn publiek tweeënhalf uur lang geboeid te houden, daarvoor zijn er te veel vragen overgebleven die in dit deel moeten worden beantwoord. Zo komt Blomkvist in het eerste deel tegenover een louche zakenman te staan, die in de overige delen tegen de verwachting in van het toneel is verdwenen. Halverwege zakt de film in, zoals een mislukte soufflé inzakt als hij uit de oven wordt gehaald. Pas in de epiloog, als de gerechtigheid uit de titel al binnen is, komt er weer tempo in de film, en gaandeweg zelfs wat spanning.

Hoogtepunt
Het plot, over een ultrageheim netwerk dat een jong meisje onterecht naar het gekkenhuis stuurt, stelt ook teleur, juist omdat er in de eerdere delen hoge verwachtingen werden gewekt. De bijna-liefdesrelatie tussen Salander en Blomkvist krijgt minder aandacht dan op basis van het goede spel van de acteurs op zijn plaats was geweest. De enige scène in Gerechtigheid die er nadrukkelijk naar verwijst, is ook meteen het hoogtepunt van de film.

De acteurs, met name Noomi Rapace als Lisbeth Salander, vormen de belangrijkste troef in de verder teleurstellende Millennium-trilogie. In Gerechtigheid vindt Rapace eens te meer de juiste balans tussen moed en kwetsbaarheid die van Lisbeth zo’n aantrekkelijk personage maken. In de films groeit ze uit van een clichématige antiheld tot een vrouw van vlees en bloed. Haar spel maakt zowaar nieuwsgierig hoe de verfilming van Stieg Larssons nooit afgemaakte vervolgen op Millennium 3 (volgens Wikipedia wilde hij er in totaal tien schrijven) eruit zouden hebben gezien.