The Good Heart

Lucas is een zwerver die na een mislukte zelfmoordpoging in het ziekenhuis belandt. Daar komt hij naast Jacques te liggen die hartproblemen heeft en een eenzaam leven leidt als eigenaar van een bar. Lucas en Jacques verschillen als dag en nacht, maar Jacques ziet in de onzekere Lucas de man die zijn bar kan overnemen. Hij neemt Lucas onder zijn hoede en leert hem het vak en de wensen van de vreemde stamgasten van zijn kroeg.

Lucas heeft zo een doel in zijn leven, maar de situatie wordt complexer als een verdwaalde vrouw (Isild Le Besco) opeens de kroeg binnenwandelt. Goedzak als Lucas is, biedt hij haar een slaapplek aan, waarna zij met hem wil trouwen. Jacques, die geen hoge dunk heeft van vrouwen, moet niets van haar hebben. Zijn gezondheidsproblemen spelen ook weer op, terwijl hij wacht op een donorhart.

Functionele tegenpolen

Films over een oudere chagrijn die een jongere tegenpool tegen het lijf loopt zijn haast een genre op zich. De tegenstelling tussen verbitterd cynisme en nog onervaren optimisme is vaak ook een reden tot humor en daarnaast een narratief middel om personages te laten ontwikkelen. The Good Heart neemt dit ook als basis, maar biedt weinig variatie op het thema.

Wat ook niet meehelpt is de vreemde toon van de film. Enerzijds zijn er de donkere en realistische beelden van een rauw New York. Dit wordt gecontrasteerd met figuren die lijken op excentrieke, maar niet geloofwaardige typetjes. Hierdoor wordt het realisme afgezwakt en krijg je het idee dat de makers niet weten wat ze willen. Dit zou kunnen liggen aan de onenigheid tussen de IJslandse regisseur Dagur Kári en de producenten van zijn Amerikaanse debuut. The Good Heart heeft namelijk een hoog Amerikaans indiegehalte met zijn gekke outsidertypes, voorspelbare moraal en schijnbaar realisme.

Hartverwarmend sentimenteel

De voornaamste personages zijn, als je onder de oppervlakte kijkt, bijzonder eendimensionaal. Lucas heeft geen voorgeschiedenis en wordt vrij snel door Jacques opgepikt. Na zijn zelfmoord lijkt hij genezen te zijn van zijn depressies en omarmt hij het leven. Paul Dano’s vertolking is een onverrassende voortzetting van de onzekere personages die hij speelde in Little Miss Sunshine en Gigantic. Dano’s handelsmerk is zijn bangige voorkomen die verraden dat zijn karakters nog wankel en onvoorbereid in het leven staan. In The Good Heart wordt dit echter niet aangevuld met diepgang.

Brian Cox’ Jacques is soms leuk als zuurpruim met een eigen kijk op het leven en die zich vreemd gedraagt. Zo houdt hij een eend gevangen om met kerst op te eten en laat hij zich uit over hoe broccoli en zijn scheten op elkaar lijken. Maar veel van zijn levenswijsheden klinken als vertrouwde clichés die je kent van filmische voorgangers.

Indiecharme

Spanningen tussen de personages worden vlug opgelost om te komen tot de dramatische conclusie. Deze criticus wil niet te veel verklappen, maar als kijker zal je het al snel zien aankomen: het is net kerst geweest en Jacques wacht in een ziekenhuis op een nieuw hart. Hij heeft niet veel tijd. Lucas is gelukkig en staat achter de drukke bar van Jacques. Opeens vlucht de eend die Jacques eerder had gekocht de kroeg uit en de weg op. Lucas rent er achter aan. Je krijgt de neiging om te schreeuwen : ‘Doe het niet! Laat die eend maar gaan…’. Maar dan is het al te laat.

Uiteindelijk voel je je als kijker verraden dat een film naar zo’n voorspelbare climax toe leidt terwijl je beter zou verwachten. Helaas is The Good Heart zo’n film die zijn kleine beetje indiecharme en rauwheid als oppervlakkig lokkertje gebruikt voor een afhandeling die een sentimentele tv-film van de week niet zou misstaan.