Fatale herhalingen

Horror is niet meer wat het geweest is. Weg zijn de fantasiemonsters (Chuckie, Freddy en Pinhead) die je nog met een gruwelijke knipoog konden vermaken. Eigentijdse horror is wreder en realistischer en daarmee ook verder verwijderd van het simpele vermaak van oude splatter- en gorefilms. Zo ook Christopher Smiths Triangle. Ondanks wat sprongen in de geloofwaardigheid en een complex en bijna bovennatuurlijk plot is de film verankerd in de duistere regionen van de moderne horrorfilm.

Alleenstaande moeder Jess (gespeeld door een kwetsbare Melissa George) gaat met haar vriend Greg een boottocht maken op zijn zeiljacht de Triangle. Jess is in vergelijking met de andere mensen die mee gaan een buitenstaander. Zij heeft een autistisch zoontje, die het voor haar moeilijk maakt om een eigen leven te leiden. Jess is tijdens de boottocht niet helemaal zichzelf en vreemde visies overvallen haar. Op zee komt de Triangle in een plotselinge storm terecht, waardoor de boot omslaat. Een vrouw verdwijnt in de zee terwijl de rest op het gekapseisde schip wacht op hulp. De groep wordt gered door een gigantisch, maar verdacht cruiseschip met de naam Aeolus dat uit het niets opdoemt.

Het verlaten schip ademt een nostalgische maar verdachte sfeer uit, vergelijkbaar met het hotel in The Shining. Jess is ervan overtuigd dat zij al eerder op het schip is geweest. Als de groep het schip gaat onderzoeken, worden ze een voor een afgeslacht door een gemaskerde schutter. Jess blijft over, nadat zij de moordenaar van het schip weet te gooien. De gruwelijkheid begint pas echt als de Aeolus weer langs de Triangle vaart en Jess de verstekelingen ziet inclusief zichzelf.

Dubbelzinnige slachtofferrol
Triangle verwijst naar de mythe van Sisyphus door de naam van het spookschip, de Aeolus, die de vader was van deze mythologische figuur. In de mythe wordt de gelijknamige held gedwongen om een zinloze taak te volbrengen zonder dat hij ooit verder komt. In de film komt deze gedoemde handeling terug in de cirkel waar Jess in gevangen zit. Het wordt echter niet duidelijk waarom ze de gruwelijke beproevingen steeds moet ondergaan.

Triangle is in het tonen van bloederigheid minder expliciet dan Saw of Martyrs, het shockeffect is vooral psychologisch. De impact wordt tastbaar gemaakt door Melissa George die als Jess een complexe slachtofferrol neerzet. In haar rol maakt ze gebruik van een ongemakkelijke combinatie van kwetsbaarheid en angst. Gaandeweg verandert dit in medeplichtigheid en schuld. Jess’ rol is daarmee voer voor psychologen, zoals de vrouwelijke personages dat ook in Hitchcocks films zijn. George is vooral bekend van haar korte maar onvergetelijke rol in Mulholland Dr. Ze speelde daarnaast in de niet geheel geslaagde thriller W delta Z. Haar rol in Triangle lijkt op die van actrice Radha Mitchell in Silent Hil, waarin een bange, maar onderzoekende moeder vastzit in een spookdorp.

De fatale herhalingen van de film doen ook denken aan Brad Andersons The Machinist. In die film is een personage getekend door schuld, waardoor hij zijn grip op de werkelijkheid verliest. In Triangle is het wel meer gissen naar de machinaties achter Jess’ vicieuze cirkel die in The Machinist nog worden opgehelderd in een catharsisch slot. Voor sommigen zal daar ook de zwakte en het gekunstelde van de film naar voren komen. Triangle vergt ook een actieve houding  van de toeschouwer in vergelijking met de dertien in een dozijn slashersfilms die voorspelbaar omgaan met het genre. Gelukkig gaat Triangle daarbij niet zo ver om weer het zoveelste monster uit de special effects-kast te halen of om voor een makkelijk einde te kiezen. De film heeft, in lijn met de verwijzing naar Sisyphus, geen makkelijke of gesloten conclusie. De horror van de film blijft zo gefundeerd in de complexiteit van menselijke angsten. Het monster schuilt uiteindelijk in ons allemaal.