Een grandioze mislukking

Een zakenman van middelbare leeftijd wordt plotseling in een privé-gevangenis opgesloten en beschuldigd van de moord op zijn vrouw. Na vijftien jaar eenzame opsluiting wordt hij vrijgelaten en zint hij op wraak. Wat volgt is een uitgebreid, intrigerend spel tussen hem en de man die hem opsloot, en de ontrafeling van een gruwelijk geheim. Het verhaal werd gebaseerd op een Japanse manga, maar regisseur Park heeft er duidelijk een geheel eigen cinematische draai aan gegeven. Afzonderlijke scènes zijn in Oldboy even belangrijk als de overkoepelende plot. Dat het verhaal nogal vergezocht is neem je daarom als toeschouwer voor lief. Park biedt namelijk een wonderlijk schouwspel waarin bruut geweld, surrealisme, een soort omgekeerde Oedipus-tragedie, zwarte humor en een soundtrack van deftige klassieke muziek allemaal een plaats hebben.

Klauwhamer

De zeer fysieke rol van Min-sik Choi (uit Shiri) als de man die uit is op wraak en niets te verliezen heeft is een ware tour-de-force. Zijn gelaatsuitdrukkingen en lichaamstaal spreken boekdelen, of hij nou verloren glimlacht of iemand met een klauwhamer te lijf gaat. Ook de jonge Hye-jung Gang, die zijn helpende hand vertolkt, en Ji-tae Yoo (de ijdele boosdoener, uit Natural City) spelen uitstekende rollen. De cinematografie van Seong-hee Yoo, die ook het binnenkort te verschijnen meesterstuk Memories of Murder verzorgde, spettert van het doek. Harde kleuren benadrukken de vaak duistere, bizarre setting en steevast intense scènes.

Drie films

Park (van de politieke thriller JSA (2000) en het controversiële drama Sympathy for Mr. Vengeance (2002)) is een bijzondere regisseur. Hij heeft met een kenbaar tomeloze energie zijn laatste film zo volgepropt met verschillende ideeën, zowel visueel als narratief, dat hij er wel drie films mee had kunnen vullen. Het is een loodzwaar, cynisch verhaal van liefde, haat, wraak en verlossing, waarin elke in scène wel een opvallend element zit of technisch trucje toegepast lijkt te zijn. Helaas is dit het grote mankement van de film: hij is te ambitieus en gaat gebukt onder zijn eigen gewicht. Hij wil zowel nihilistisch als diepgaand zijn, tegelijkertijd een Shakespeariaans drama en een gelikte actiefilm. Oldboy verliest het van zichzelf, maar wel met verve en stijl. En wie heeft er niet liever een grandioze mislukking als deze dan een succesvolle herhalingsoefening?