Gedoe aan de zelfkant

Regisseur Ben Drew wilde met Ill Manors een tijdsdocument maken over de Londense geweldsuitbarstingen vorig jaar. Hij schetst inderdaad een aardig beeld van de straatcultuur in Londen waar drugs en diefstal welig tieren. Ill Manors komt echter niet veel verder dan een moralistische kijk op deze cultuur. Bovendien komen die opstanden maar heel kort ter sprake. Het is vooral een film over drugshandel in de Britse hoofdstad.

De rapper als verteller
Drew ontvouwt een rauw realistisch verhaal van zes mensen die allemaal proberen te overleven in het straatgeweld van Londen. De film begint snel en scherp, met een kick gemonteerd. De karakters worden op een bijzondere manier geïntroduceerd met een snelle montage van filmpjes uit hun kindertijd en de rapper als verteller. Het geeft Drew de mogelijkheid om naast het verhaal ook zijn eigen commentaar bij de scenes te geven. Hij typeert een van zijn karakters in zijn teksten als ‘een nieuw lid van de gebroken natie van David Cameron.’

Drew presenteert de criminaliteit als een zwerende wond die niet geheeld kan worden. De drugdealers, heroinehoertjes en wise guys worden niet op handen gedragen maar zijn eigenlijk onaangepaste pubers en weinig bewonderenswaardige buurtbewoners. Het zijn allemaal hasslers die hun handelen vooral bepalen vanuit hun angsten. Iedereen intimideert iedereen en niemand schiet er een lazer mee op.

Gedoe aan de zelfkant

Het is allemaal veel gedoe dat leven aan de zelfkant. Wietdealer Ed (Ed Skrein) zit een nacht in de politiecel en is daarna zijn telefoon kwijt. Dat is natuurlijk de enige manier waarop zijn klanten hem kunnen bereiken. Zijn vriend Aaron (Riz Ahmed) bracht het mobieltje bij hun baas Kirby (Keef Coggins) maar een junk heeft de telefoon waarschijnlijk gejat. De enige oplossing is die junk, Michelle (Anouska Mond), op de laagste manier te prostitueren en wat geld terug te verdienen.

Het is een van de vele verhaallijnen in Ill Manors. Kirby die door zijn ‘zoon’ Chris (Lee Allen) wordt ingehaald in de dealershiërarchie. De jongen Jake die gedwongen wordt om een vriendje in elkaar te slaan en vervolgens in een fatale samenloop van omstandigheden terecht komt. De regisseur brengt de verhalen tussen de karakters mooi samen, maar de film zakt langzaam in. De montagestijl wordt een trucje en de rap wordt krijgt een steeds politiek correctere lading.

En dat laatste is nou juist wat de boodschap van de film onderuit haalt. Het is een stijl die niet aankomt bij het moderne publiek. De filmmoraal is veel te braaf, behalve misschien voor de jonge filmkijkers. Het leidt af van een verhaal dat op zichzelf prima in elkaar steekt, als het de vreemde sprongen van katten in nood maar zonder tussenkomst had laten zien.