Vertedering is ver te zoeken

Het uitgangspunt van Kabuli Kid doet denken aan Tsotsi en The Kid, maar de combinatie met de burka’s is nieuw en leuk gevonden. De meeste films waarin hardwerkende mannen met baby’s worden opgezadeld mikken vooral op hartverwarmend geklungel, maar Kabuli Kid is niet op enig sentiment te betrappen. Tot op het einde van de film doet Khaled zijn uiterste best om het kind kwijt te raken. Alleen al de verzorging kost hem zoveel tijd dat hij nauwelijks aan zijn werk toekomt, en dat is een luxe die hij zich niet kan veroorloven. Op de baby in kwestie, toch een schatje met grote bruine ogen, wordt nauwelijks ingezoomd.

Weinig subtiel

Het feit dat de film zich in hedendaags Kabul afspeelt maakt van het verhaal eerder een drama dan een komedie. Instanties zijn er nauwelijks, de politie is incompetent en de directeur van het weeshuis weigert de baby op te nemen. Dat Kabul nog dagelijks te lijden heeft onder de oorlog, wordt voortdurend op niet al te subtiele manier benadrukt. ‘Het enige werkende stoplicht,’ zegt Khaled tegen zijn klant, wachtend op het rode licht. Met zijn vrienden bespreekt hij de chaotische situatie, in een stad waar niets naar behoren werkt. Het maakt de film meer dan de zoveelste film over een gevonden baby, maar ook irritant. Het lijkt alsof regisseur Barmak Akram de kijker voortdurend bij de les wil houden.

Khaleds rondgang door Kabul biedt een interessant perspectief op het alledaagse leven in een stad in oorlogstijd. Even lijkt het nog spannend te worden als twee collega’s van Khaled een vrouw in een burka hijsen en haar opdragen om te doen alsof zij de moeder van de vondeling is, zodat ze geld van een hulporganisatie kunnen opstrijken. Het loopt echter met een sisser af. De vraag wie de moeder van de baby is en waarom ze hem achterliet, wordt niet beantwoord in het onbevredigende en rommelige einde.

Westers publiek

In zijn zoektocht naar de moeder van de vondeling wordt Khaled geholpen door twee medewerkers van een Franse hulporganisatie. De aftiteling telt een groot aantal Franse namen. Kabuli Kid had duidelijk niet zonder de hulp van de Fransen gemaakt kunnen worden. Nu geldt voor de meeste films uit ontwikkelingslanden dat ze op de een of andere manier gesteund worden door Europese fondsen, maar dat heeft – gelukkig – lang niet altijd invloed op het verhaal. Kabuli Kid lijkt echter nadrukkelijk gericht op de Westerse kijker die geacht wordt na afloop zijn portemonnee te trekken. Die wordt daarvoor beloond met wat mooie beelden van fladderende duiven boven Kabul. Het zou interessant zijn om te horen wat Afghanen zelf van de film vinden.