The Last Elvis

Armando Bo, de scriptschrijver van Biutiful, maakt met The Last Elvis zijn regiedebuut. Ook schreef Bo het script van deze film, waarin een Elvis-imitator droomt van een trip naar Amerika, maar zijn dromen niet kan verwezenlijken. Met name familieomstandigheden spelen de entertainer parten. De hoofdrol in deze Argentijnse productie is voor nieuwkomer John McInerny, die in het dagelijks leven in een Elvis-coverband speelt en nu zijn idool op het witte doek mag portretteren.

Swingende camera

De camera neemt de kijker mee in de wereld van Gutiérrez. In de allereerste scène bestijgt die camera de traptreden naar een feestzaaltje. Het feestgedruis klinkt op de achtergrond. Om de hoek staat The King in karakteristiek wit glinsterpak met adelaar en wanneer hij het podium betreedt worden de mensen gek. Gutiérrez mag dan niet het sekssymbool zijn dat Elvis vroeger was, de andere trekjes heeft hij zich meester gemaakt. Zijn heupen swingen mee op het ritme – net als de camera overigens – en zijn hand- en armgebaren doen menig hart sneller kloppen. Meest opvallend is zijn stemgeluid dat soms nauwelijks te onderscheiden valt van de ‘echte’ Elvis.

McInerny’s vertolking van Carlos Gutiérrez is sterk en ingetogen. De introverte Elvisgek wiens obsessie voor de rock–’n-rollster hem al zijn gezin heeft gekost, wil maar één ding: Elvis zijn. Het feit dat zijn dochtertje Lisa Marie heet, toont aan hoe ver zijn vrouw bereid was mee te gaan in Gutiérrez’ gekte. Maar ergens heeft hij de lijn overschreden: ze zijn inmiddels gescheiden. Gutiérrez leeft in een wereldje vol imitators, variërend van Britney Spears tot rockgroep Kiss, maar geen van zijn collega’s neemt het vak zo serieus als Gutiérrez. Wanneer hij zich in een van de vele (destijds spraakmakende) pakken hijst, is hij helemaal in zijn element. Hij wil zelfs nog wat kilo’s aankomen om meer te lijken op Elvis in zijn laatste jaren.

Leven door muzikale inbreng

Gutiérrez’ energieke optredens steken schril af tegenover zijn dagelijkse bestaan. Hij repareert ovens in een fabriek, maar trekt zich regelmatig – ook wanneer hij geen pauze heeft – terug om naar Elvis te luisteren op zijn walkman. Zijn ex-vrouw Alejandra (Griselda Siciliani) en dochtertje Lisa Marie (Margarita Lopez) weten maar zelden door te dringen tot Gutiérrez, maar wanneer dat dan toch gebeurt levert het mooie scènes op. Zo speelt hij een slaapliedje voor Lisa Marie; een schaars moment van affectie tussen vader en dochter. Het blijkt dat zijn hart toch niet alleen bij Elvis ligt, al is het toepasselijke ‘You Were Always On My Mind‘ uiteraard wel van zijn idool.

Je zou misschien verwachten dat Gutiérrez neerslachtig wordt van zijn bestaan, of op een dergelijke manier wordt neergezet, maar niets van dat alles. We zien juist een zelfverzekerde man, vastberaden een in zijn ogen succesvol bestaan te leiden. Menigeen moet daarvoor wijken, maar Gutiérrez blijft boeien en verliest nooit de sympathie van de kijker, en dat is nog niet zo vanzelfsprekend gezien zijn fanatisme.

In The Last Elvis gaat Gutiérrez leven door zijn eigen muzikale inbreng. De muziek van Elvis geeft zowel betekenis aan de hoofdpersoon als aan diens leven. Treffend zijn dan ook de zinnen uit Elvis’ Suspicious Minds: ‘I’m caught in a trap, I can’t walk out, because I love you too much baby.’