Dromen voor de lotto

Aan het loket van het piepkleine lottokantoor, gelegen in een oude volkswijk, steekt een oud dametje van wal: ‘Vannacht droomde mijn dochter dat haar vader met zijn voet in een emmer water stapte.’ Maria, een van de twee vriendelijke medewerksters, neemt meteen de Grimace erbij; het boek waarin alle woorden en hun bijbehorende nummers nauwkeurig vermeld staan. In een mum van tijd, heeft ze de uitkomst klaar: ‘Vader en dochter is 81, voet 57, water 39 en emmer 4.’ Nadat ze deze nummers op een speciale machine heeft ingetikt, overhandigt ze de dame vier ponskaartjes, die hiermee – net als vele andere dromers – de hoofdprijs hoopt te winnen.

Tragiek

Met dit originele en intrigerende onderwerp heeft Anna Buccheti in ieder geval een lot uit de loterij. De vraag is alleen of ze de vele mogelijkheden en kansen die het onderwerp biedt ook heeft weten te benutten. Het antwoord is: ja. Bucchetti toont bijvoorbeeld niet alleen de grappige en leuke kanten van het spel (mensen die bizarre dromen vertellen, mensen die gewonnen hebben), maar gaat ook in op de tragiek die eraan vastkleeft. Zo zien we een vrouw die aan het loket vraagt welk nummer voor huiszoeking staat. In een gesprek met de vrouw komt naar voren dat zij vroeger ooit is opgepakt, omdat zij op een illegale manier geld probeerde te verdienden om haar negen kinderen te onderhouden. Drie van die kinderen heeft zij inmiddels al moeten begraven. Hun geboortedata gebruikt ze om de lotto te spelen.

Niet alleen winnen

Dreaming by Numbers laat zien dat het in deze lotto niet puur draait om het winnen. De een speelt omdat haar overleden moeder er aan verslaafd was, de ander om hoop te houden in het leven, en weer een ander gewoon voor de lol. Zoals de welgestelde geleerde Guiseppe of de transseksuele Patrizia. Hoewel Patrizia maar weinig verdient, beweert ze toch niet gelukkiger te worden van een grote geldsom: ‘Ik zou een huis kopen voor mijn vader, broer en neefje. Ikzelf zou nooit een groter huis willen. In deze buurt ken ik iedereen. Dat maakt mij een gelukkig mens.’

Zwart-wit

Omdat de documentaire in zwart-wit is en de mensen in deze documentaire er vaak nogal ouderwets uitzien (vooral ook door de brillen), lijkt het in eerste instantie alsof je naar beelden uit de jaren zestig zit te kijken. Als je hoort dat de mensen met euro’s betalen, word je echter vanzelf weer teruggehaald naar de tegenwoordige tijd. Het zwart-wit lijkt er overigens voor te zorgen dat je beter luistert naar wat de mensen te zeggen hebben. En dat is goed, want het zijn interessante en mooie verhalen die ze te vertellen hebben.