De gemaskerde asielzoeker

Unveiled (2005) begint sterk, met een blik in de belevingswereld van de asielzoeker. Op het vliegveld aangekomen wordt Fariba opgepakt, uitgekleed, behandeld als een crimineel en daarna in een overvolle kamer in een asielzoekerscentrum gestopt. De onzekerheid, de angst en de vervreemding zijn goed voelbaar. Maar vanaf het moment dat Fariba het centrum verlaat en in de zuurkoolfabriek komt te werken neemt het liefdesverhaal de overhand, en dat komt de film niet ten goede. Unveiled had, gezien de materie, dramatisch gezien een stuk sterker kunnen zijn. Nu draait de film echter vooral om de problematische en aan alle kanten bestookte romance van Anne en Fariba, die overigens niet echt van het scherm af spat.

De film verzandt in een reeks onovertuigende en niet altijd even geloofwaardige situaties, die ook nog her en der samenhang missen. Het begint al met de rare manier waarop Fariba en Anne kennismaken; een collega spoort Anne aan om de eerste man die door de deur loopt mee uit te vragen. En als Anne uiteindelijk ontdekt dat Fariba een vrouw is gaat ze hier wel heel makkelijk mee om. Het universele thema ‘liefde overwint alles?’ Dat lijkt hier toch echt een beetje te ver gezocht.

Middelmatig

De collega’s van de fabriek zijn racistisch, Anne’s ex is jaloers en Fariba heeft moeite om haar mannelijkheid staande te houden tegenover de andere mannen. Het is allemaal heel erg, maar nergens wordt de film aandoenlijk of is er een echte impact. Het verhaaltje kabbelt voort en leidt uiteindelijk tot een zwakke climax, die ook totaal niet aansluit op de eerder gewekte verwachtingen. Unveiled is geen slechte film, maar gewoon erg middelmatig.

Wellicht wilde regisseuse Angelina Maccarone de kwestie in de film vooral metaforisch aansnijden; de Iraanse vrouw die haar ware identiteit moet onderdrukken om te overleven, maar het wil gewoonweg niet echt werken. Het levert een onderhoudend verhaal op, maar geen politiek of sociaal-maatschappelijk document. Om een onderwerp van dergelijke ernst als setting voor een liefdesverhaal te gebruiken werpt ook vragen op, dus het lijkt erop dat Maccarone het eerste voor ogen had. Als menselijk portret heeft deze film nog wel enige voeten in de aarde, maar dat is het dan ook wel.