Grimm

Maria en Jacob worden tijdens een koude winter door hun ouders achtergelaten in een donker bos. In zijn jaszak vindt Jacob een briefje van zijn moeder met de boodschap dat ze maar naar hun oom en tante in Spanje moeten gaan. De weg naar Spanje is echter geen gewone. Het toch al rare duo komt de meest vreemde types tegen, en neemt in enkele bizarre situaties al even weinig rationele beslissingen. Als ze uiteindelijk in Spanje komen, blijken oom en tante dood te zijn. Een plaatselijke rijke stinkerd wordt echter verliefd op Maria, en de twee verblijven voor onbepaalde tijd in diens landhuis. Daar blijkt het leven al evenmin normaal.

Geen vermaak

Hoewel Alex van Warmerdam niet bekend staat als een conventionele filmmaker en schrijver, weet hij zich met Grimm te overtreffen qua vaagheid. De Noordelingen was absurd, maar had een redelijk goed te volgen verhaal. Dat lijkt hier volledig irrelevant. Alles lijkt voortdurend maar te gebeuren zonder dat er enige logica aan vast zit. Aanvankelijk valt er nog wel wat te lachen met Grimm, maar gedurende de film werd het zuchten van het publiek in de zaal steeds duidelijker. Waarom Van Warmerdam deze film heeft gemaakt is niet duidelijk, maar het was niet bedoeld waar bioscoopfilms in essentie voor bedoeld zijn: vermaak van het publiek.

Malherbe

De acteurs zullen vast wel hun best hebben gedaan, maar helpen de film niet veel verder. Jacob Derwig acteert de hele film alsof hij per blije bioscoopbezoeker betaald zal worden. In dat geval zal hij inderdaad weinig verdienen. Halina Reijn is een rijzende ster in de Nederlandse filmwereld, maar ook haar aanwezigheid kan de gemiddelde kijker weinig boeien. De enige leuke aanwezigheid is Annet Malherbe, die als geile boerin een behoorlijke seksuele bedreiging lijkt te vormen voor Derwig. Het korte gedeelte waarin Malherbe te zien is, is verreweg het leukste van de hele film.

Conclusie

Is er niets goed aan Grimm? Op enkele prachtig geschoten plaatjes, en leuke bijrollen van Kees Prins en Malherbe na, is er inderdaad weinig goed. Van Warmerdam-fans zullen me misschien verwijten dat ik op een erg kortzichtige en weinig open manier naar deze film heb zitten kijken. Ik moet eerlijk toegeven dat ik na een half uurtje kijken alle hoop op een verder leuke film heb laten varen. Het kijken van Grimm was een ware straf, en ik zou niemand willen dwingen hier naar toe te gaan. 2003 was een jaar waarin een hoop goede Nederlandse producties het grote publiek wisten te bereiken. Het stigma dat Nederlandse films meestal pretentieuze pseudo-kunstwerkjes waren vol kneuterige huis-, tuin- en keukenseks leek eindelijk verworpen. Van Warmerdam breekt de stijgende lijn ruw af, en geeft het grote publiek weer een reden om een Nederlandse productie op voorhand te wantrouwen.