Een familietragedie

Waar velen dachten dat Lyle en Erik Menendez hun ouders uit hebzucht hadden vermoord, werpt deze serie een ander licht op het verhaal. Het motief van hun daad is niet geldelijk gewin, maar een afschuwelijk verleden van seksueel misbruik. Vanaf jonge leeftijd werden de broers systematisch misbruikt door hun vader, Jose Menendez. Hun moeder, die van het misbruik afwist, deed niks en hield Jose de hand boven het hoofd. Deze traumatische ervaringen worden op aangrijpende wijze verteld door de broers. Vooral aflevering 5, waarin Erik tijdens een gevangenisverhoor openhartig vertelt over het misbruik, blijft bij. De minimalistische setting – slechts één scène in dezelfde ruimte – zorgt ervoor dat je als kijker, net als Erik, geen kant op kunt. Het claustrofobische gevoel versterkt de impact van zijn verhaal en dwingt je bijna om medelijden met de broers te krijgen.

Sterke cast

De casting van de serie is uitstekend. Javier Bardem schittert in de rol van de tirannieke Jose Menendez. Zijn performance als Jose maakt het begrijpelijk voor de kijker dat Erik en Lyle hun vader als grootste vijand zagen. Nicholas Alexander Chavez en Cooper Koch, die respectievelijk Lyle en Erik spelen, weten op indrukwekkende wijze de kwetsbaarheid en complexiteit van hun personages over te brengen. Vooral in de eerste afleveringen, wanneer de broers nog proberen hun onschuld te bewaren, slaagt de cast erin je op het verkeerde been te zetten. En ook naarmate de afleveringen vorderen, word je als kijker door de regisseur, maar zeker ook door het verhaal zelf steeds meer aan het twijfelen gebracht. Wat is er werkelijk gebeurd in huize Menendez en wat is slim geconstrueerd door de broers zelf? Zeker als blijkt dat Lyle en Erik bang waren om zelf vermoord te worden door hun ouders, vraag je je als kijker af waarom ze niet naar de politie zijn gestapt.

Meerdere perspectieven

Een van de sterke punten van de serie is de manier waarop het verhaal vanuit verschillende perspectieven wordt verteld. Deze aanpak zorgt ervoor dat je als kijker voortdurend wordt uitgedaagd om je eigen oordeel te vormen. Elke aflevering voegt een nieuwe laag toe aan het verhaal, waardoor je inzicht krijgt in de complexe dynamiek tussen de personages. Zo draait bijvoorbeeld aflevering 4 om Jose Menendez. De kijker ziet hoe hij als jonge man vanuit Cuba in Amerika werk zoekt en verliefd wordt op Kitty. In deze aflevering wordt ook duidelijk dat Jose, een paar weken voor zijn dood, wil proberen om het gezin te ‘fixen’ en om een goede vader te zijn. Dit gebruik van wisselende perspectieven maakt de serie niet alleen meeslepend, maar laat je ook stilstaan bij de subjectiviteit van waarheid. Het zorgt ervoor dat je je afvraagt welke versie van de gebeurtenissen je kunt vertrouwen, en wie er echt schuldig is.

Ryan Murphy’s signatuur

De serie is ontwikkeld door Ryan Murphy, bekend van Glee en American Horror Story. Met Monsters zet hij een volgende stap in zijn anthologieserie na het succes van Dahmer – Monster: The Jeffrey Dahmer Story. Murphy is bedreven in het vertellen van verhalen over menselijke monsters, en ook hier wekt hij bij de kijker de vraag op of moordenaars altijd als monsters gezien moeten worden. De serie maakt het moeilijk om Lyle en Erik simpelweg te veroordelen. In een aangrijpende dialoog zegt Erik: ‘Misschien zijn we sociopaten, maar kun je ons dat kwalijk nemen als je weet wat ons is overkomen?’ Het is deze ambiguïteit die de serie krachtig maakt. Door de diepgaande focus op hun traumatische jeugd, roept Monsters op tot reflectie: was er voor de broers nog een andere uitweg?

Toch blijft het goed om te onthouden dat bepaalde aspecten zijn gedramatiseerd. Voor wie op zoek is naar een volledig waarheidsgetrouw beeld, biedt de documentaire over de Menendez broers, ook beschikbaar op Netflix, een diepere inkijk. In die documentaire doen de broers vanuit de gevangenis hun verhaal en delen ze hun versie van de gebeurtenissen. Toch blijft de vraag hangen: is dit wel de echte waarheid? Zelfs wanneer je hun eigen woorden hoort, blijft er een gevoel hangen van onzekerheid.