Duel in de diepte

Veel plotelementen voelen dan ook vertrouwd. Oplopende spanningen in een kleine ruimte? Check. Muiterij? Check. Lekkage? Check. Ontsnappen aan vijandelijke marineschepen? Check.

Toch is Black Sea net even anders. De Engelse film speelt zich niet af tijdens een oorlog, zelfs geen koude. Maar het plot is wel een direct gevolg van al die eerdere conflicten.

Nazischat

Het draait hier allemaal om Robinson (Jude Law in een opvallend volkse rol), een onderzeebootkapitein die door zijn bergingsfirma na jaren van trouwe dienst wordt gedumpt. Natuurlijk moet er brood op de plank komen en samen met een paar oude maten besluit Robinson achter een gezonken U-boot vol goud aan te gaan.

De Duitse onderzeeër ligt ergens in een door de Russen en Georgiërs betwist gebied in de Zwarte Zee. Samen met zijn kompanen besluit Robinson een aftandse Sovjetonderzeeër te kopen en stiekem achter de nazischat aan te gaan.

Ogenschijnlijk een eenvoudig klusje, maar de Brits-Russische bemanning vertrouwt elkaar voor geen cent. Zeker niet wanneer Robinson de afspraak maakt om de buit eerlijk onder de manschappen te verdelen. Die komen zelf al snel tot de conclusie dat hoe minder deelnemers er zijn hoe meer ze krijgen. Niet echt een fijn uitgangspunt voor samenwerking.

Afstreeplijstje

En dus leggen al snel de eerste bemanningsleden het loodje. De afgedankte marine-onderzeeër zorgt voor het ene technische mankement na het andere. Na de haperende motor, ontploffing en brandjes volgt uiteraard nog het dreigende zuurstoftekort.

Heel origineel is Black Sea dan ook niet. Regisseur Kevin Macdonald volgt keurig het bovengenoemde afstreeplijstje van de onderzeebootfilm. Maar dat geeft deze thriller ook weer iets vermakelijks. De benauwde sfeer in de kleine ruimte is goed getroffen en Law is aardig op dreef als de charismatische onderzeebootkapitein. Geen hoogvlieger deze thriller, maar wel een ambachtelijk gemaakt duel in de diepte.