‘Death to pigs’ met Lars Doberman als hoofdverdachte
Charles Manson (1934), is dé manipulatieve sekteleider en heeft zichzelf tijdens zijn levenslange gevangenisstraf ontpopt tot populair fenomeen. In 1969 gaf hij zijn volgelingen opdracht mensen te vermoorden om zo een rassenoorlog te ontketenen. Mocht je hem niet kennen, dan brengt De Familie Mansøn je wel in de psyche van iemand als Manson – of van een volgeling.
Na Chet Baker komen de jongens van Het Bebop Verhaal met een nieuwe figuur die hen inspireert tot visueel muziektheater. De legendarische sekteleider is in hun ogen een uitstekend beginpunt om de vraag over wat ons drijft tot en fascineert in Het Kwaad te stellen. Samen werken de theatermakers Reinout Scholten van Aschat, Matthijs van de Sande Bakhuyzen, Mattias van de Vijver en Jip van den Dool aan muzikale en absurde ervaringen in het theater, waarbij zij de kijker meenemen in hun experiment. Zij ontgrenzen het onderwerp dat hen op dat moment fascineert.
Horrorklanken
De jongens zijn zonder twijfel enorm muzikaal. Allen bespelen zij de piano, de (elektrische) gitaar, de trompet, drum en de nodige technische snufjes. De muziek klinkt blij, verdrietig en zwoel tegelijk. De voorstelling begint en eindigt a capella, waartussen de toon flink wordt gezet en het publiek wordt verleid door zowel jazz als funky metal. Middels de muziek begeleiden zij elkaar en de kijker in de gruwel van de voorstelling.
De acteurs verkleden zich als diverse gedaantes en nemen elk, achtereenvolgend dan wel tezamen, de rol aan van Manson. Zij maken tijdsprongen, nog voordat jij als kijker bewust ben van wat er daarvoor gaande was. Echt nadenken komt soms niet eens aan de orde. Tijdens De Familie Mansøn staat de eigen wil op stil. De kijker wordt gemanipuleerd door verschillende experimenten en verkeert in een trance. Je hunkert naar meer, simpelweg omdat de acteurs geen houvast bieden in de sneltreinvaart waarin zij door het leven van Manson springen. En precies die ervaring is wat deze voorstelling tot een gedroomde trip maakt. Zo’n droom waar je nog dagen over na zult denken.
Zwevend decor
Die trip wordt absoluut versterkt door de overweldigende vormgeving. Jochem van Laarhoven zit met zijn handycam dicht op de huid van de vier jongens. De beelden worden geprojecteerd op het decor, dat tijdens de voorstelling door de ruimte zweeft. De beweging van het decor breekt de live videobeelden af, deelt ze in stukken of lost ze op. De voorstelling is één grote puzzel en je wordt high van de opeenvolging van scènes die de belangrijkste gebeurtenissen uit Mansons leven schetsen.
Op dit moment werkt het muziektheatergezelschap Lars Doberman onder de vleugels van Orkater. Al sinds 2006 ondersteunt Orkater nieuwe theatergezelschappen in hun ontwikkeling naar een eigen taal in de serie ‘Nieuwkomers’. Het is opvallend hoe Orkater steeds nieuw talent weet binnen te halen en het maakt nieuwsgierig naar wie deze jongens zal opvolgen. Maar dat terzijde, want nu sta ik graag stil bij de theatrale drug van de Dobermannen.
