De voortreffelijke tweede van My Baby

Begin dit jaar volgde een tour door “halve thuis” Nieuw-Zeeland en recentelijk trad My Baby op in Groot Brittannië met vermaard bluesman Seasick Steve. Ook fungeerde het drietal als begeleidingsband bij de laatste (en verrassend sterke) cd van Henny Vrienten.

Heidense gospel

Niet alleen live staat de hippe blues van My Baby als een huis, ook op cd blijft de band fier overeind. Op het (overigens voortreffelijk geschreven) inlegvel bij hun nieuwe cd is te lezen: “Shamanaid is als een psychedelische reis door ruimte en tijd, van folk en roots, vol inheemse klanken. Een heidense gospel met de tracks als hedendaagse ‘spirituals’.” — een treffende omschrijving. Shamanaid klinkt iets basaler dan de ijzersterke voorganger No Depression, maar er is ook veel hetzelfde gebleven.

Gloedvol

De eerste nummers van Shamanaid borduren moeiteloos voort op de soulvolle en funky blues van het debuutalbum. ‘Uprising’ is weer zo’n song die live waarschijnlijk nog wat beter tot zijn recht komt vanwege de pittige beat, de snerpende slidegitaar, en de gedreven zang van Cato Van Dijck. In het vervolg van de cd slalomt My Baby vakkundig tussen aloude genres als blues, country, folk, soul, funk, en gospel. Soms gejaagd, repeterend en hypnotiserend, een andere keer loom, broeierig en soulvol.

Halverwege de cd gaat het tempo omlaag en wordt het geluid rauwer, zoals in het bezwerende ‘Remedy’ en in de akoestische, psychedelisch getinte ballad ‘Hidden From Time’, waarin de gloedvolle stem van Van Dijck mooi tot haar recht komt. Ouderwets zompige blues klinkt door in ‘6×6’; de meer soulvolle countryblues in ‘Marching’. Het slotakkoord ‘Panggajo’ klinkt als een inheemse traditional.

Conclusie: Shamanaid is de voortreffelijke tweede cd van een van de interessantste Nederlandse bands van het moment.