De stilte na de echo’s…

De zaal is nog zo goed als leeg als het voorprogramma begint te spelen. In een simpele setting speelt de Vlaamse band Barefoot and the Shoes verhalende liedjes over houthakkers, maple sirup, koningen en ridders. Ook het bier mag hier niet bij ontbreken: met het gebruik van bierblikjes op het ridebekken zijn de heren ook nog eens zeer inventief. Daarnaast laten ze meer verrassende geluiden klinken met een mondharmonica, mandoline en allerlei percussieve effecten die geluiden uit de natuur nabootsen. De vier heren komen echter over als een studentenband en lijken door hun muziek heen te zwerven, op zoek naar een eigen bestemming, waarin de balans nog enigszins ontbreekt. Zo zijn de drums te hard afgesteld en valt het geluid van de akoestische gitaar soms weg in het dynamische spel van de band. Ze zetten een mooi programma neer, waarbij de onderwerpen van hun liedjes – mensen die liever een andere droom zouden willen najagen – uitstekend bij hun zwervend karakter aansluiten en het overtuigend weten te brengen. Dit geeft prima de sfeer voor de rest van de avond weer. Althans, dat had de bedoeling moeten zijn…

Anticlimax

Leadzanger Ralph Mulder sprak in een interview van 3voor12, vlak voor de release van het nieuwe album, zijn zelfbewustzijn op het podium uit. “Het gaat mis als ik te veel ga denken, als ik me te veel bewust van mezelf word. Dan voel ik me als een duiker met zo’n loodzwaar pak uit de tijd van Jules Verne, met zo’n zware metalen helm.” Als bandleider is dit natuurlijk verre van optimaal; hij zal als reisleider moeten fungeren langs de avonturen van het nieuwe album. Een vibrafoon, pedal steel gitaar, tafelharp en het keyboard van Electro versieren het podium, de opstelling belooft veel goeds. Als het maar snaren heeft en er effect over heen kan, kunnen ze er zeker iets kunstigs mee. Maar dan, als de lichten dimmen en de mannen van Alamo Race Track het podium beklimmen, volgt er een ware deceptie. Blijkbaar is dit precies zo’n avond voor Ralph waarbij er een regenwolk boven zijn hoofd hangt en hij in de blubber van het moeras dat ontstaat voorover flikkert. Daar sleept hij de andere bandleden en het publiek helaas in mee.

Teleurstelling en arrogantie

Met een ingehouden publiek dat nauwelijks juicht en niet eens in de buurt van het podium durft te komen, werken de heren gehaast een setlist van zo’n veertien nummers af. Ze spelen alsof ze snel van die niet-uitverkochte zaal (en dat is nogal zwak uitgedrukt) in de Mezz af willen zijn. Er is verschrikkelijk veel gerommel tussen de liedjes door, waarin vooral gitaren gestemd worden en effectpedalen worden getest. Tijdens deze momenten is er totaal geen contact met elkaar of met het publiek. Op een paar momenten keert Ralph het publiek zelfs de rug toe. Alle bandleden spelen vanavond in hun eigen wereldje. Alleen de drummer gaat los en lijkt er nog een beetje zin in te hebben. De rest probeert niet eens het publiek te vermaken. Daar komt nog eens bij dat sommige liedjes verschrikkelijk vals gezongen worden. Iets wat het scala aan instrumenten op het podium en het echoënde gitaargeluid niet goed kunnen maken. In de zaal blijft het angstig stil tijdens de liedjes. Van dansen of meebewegen op de psychedelische sferen en de avontuurlijke reis, zoals verteld wordt in de songteksten, is nauwelijks sprake.

Slechts vijftien likes op hun Facebookpagina voor dit concert, een situatie binnen de band of een tegenvallende kaartenverkoop; het blijft onduidelijk. Alamo Race Track heeft zich zeker niet van de beste kant laten zien en heeft vanavond niet de kwaliteit van het album kunnen reproduceren. Een zwaar jammerlijk optreden met een spijtige beoordeling, alhoewel dat niet eerlijk is tegenover de Vlamingen van Barefoot and the Shoes die het voorprogramma verzorgden. Zij verdienen minstens twee keer zoveel sterren.