De hel van het huwelijk

De spanning zit er vanaf het begin goed in, zelfs als je al weet dat La Musica 2 over een recent gescheiden koppel gaat. We zien een man (Peter Blok) aan de telefoon met zijn vriendin (de stem van Karina Smulders). Hij zegt dat ‘het’ voorbij is en dat hij niet weet waar ‘ze’ verblijft. Hij ergert zich steeds meer aan de intieme vragen die zijn vriendin stelt en hangt vervolgens op. Dan komt ‘ze’ binnen: zijn ex (Ariane Schluter), en weet je dat de vork heel anders in de steel zit dan de man zojuist tegen zijn vriendin heeft beweerd.

De hotellobby als louteringsberg

Liegen en verzwijgen – daar gaat het in La Musica 2 vaak over. Het stuk van Marguerite Duras speelt zich af in de lobby van het hotel waar het ex-koppel ooit maanden heeft gewoond, toen het nog goed ging tussen hen en ze niet in het huis woonden waarin uiteindelijk ‘de hel’ losbarstte. Nu, jaren later, op de dag van de scheiding, zien ze elkaar weer om zich te zuiveren van alle fouten uit hun verleden. Die lobby is overigens niet de gezellige lobby zoals je zou verwachten. We zien enkel het karkas: een grote kale ruimte met een kroonluchter, een blikjesautomaat en het hokje van de receptie, waarin het Rosa Ensemble voor de muzikale begeleiding zorgt.

Aanvankelijk houden de personages zich groot tegenover elkaar. Elke keer wanneer het een van hen te confronterend wordt, vlucht diegene naar het einde van de ruimte om de afstand tot de ander te bewaken. Hierdoor komt de onderlinge spanning sterk naar voren. Die spanning wordt door het Rosa Ensemble des te intenser, niet alleen vanwege de filmische muziek met hier en daar een onheilspellende ondertoon, maar ook omdat de muzikanten het erg gezellig hebben in hun hokje. Zij zitten veilig en lachen met elkaar, terwijl het oud-koppel daarbuiten de laatste strijd van het huwelijk voert.

Kwetsbaarheid versus filosofische one-liner

Gaandeweg komen de man en de vrouw steeds meer tot elkaar en biechten ze alle verdriet en frustraties uit het verleden op. Een mooi moment is wanneer de man bekent dat hij zijn ex ooit een week lang elke dag heeft gevolgd. Zonder hem iets te zeggen ging ze naar de film, het casino, de bar, en ga maar door. Ze bevonden zich toen fysiek in dezelfde ruimte, maar waren emotioneel mijlenver van elkaar verwijderd. Dit heeft Duras subtiel aan hun huidige situatie van het tweetal gekoppeld.

Op zulke intieme momenten is het stuk op z’n best. Dat komt ook door het gevarieerde en natuurlijke acteerwerk van Blok en Schluter. Ze durven kwetsbaar te zijn, zoeken naar woorden, verliezen soms hun beheersing, maar tonen in alles dat ze altijd, hetzij tegen wil en dank, van elkaar zullen houden. De enige valkuil is dat Duras deze intieme momenten regelmatig erg onverwacht afwisselt met filosofische, bijna existentialistische vraagstukken. Dit resulteert eerder in expliciete one-liners over de liefde en doet de geloofwaardigheid en kwetsbaarheid van de personages meer onrecht aan, dan dat het de tragiek intensiveert. Gelukkig lukt het Blok en Schluter om met hun natuurlijke acteerspel deze schade enigszins te beperken. Zodoende weet La Musica 2 je alsnog te intrigeren.