Maatschappijkritiek?

Wat direct opvalt is de tekenstijl. De personages en de omgeving waarin ze acteren, zijn zonder veel poespas en lekker strak vormgegeven. Het is knap dat ze te midden van al het stripgeweld in staat is nu al een eigen herkenbare stijl te ontwikkelen. Ook met de tekstopmaak is iets aan de hand. De letters ogen star en zakelijk maar dansen tegelijkertijd elegant over de pagina’s.

De korte verhalen hebben een autobiografisch tintje. De auteur is haar eigen protagonist. Toch is dit niet te vergelijken met de egodocumenten zoals die door Gerrie Hondius en Maaike Hartjes worden gemaakt. Sandra de Haan geeft zich nauwelijks bloot, maar poogt de lezer met korte scènes in haar leven te betrekken. Dat dit maar ten dele lukt, ligt met name aan de fletse uitwerkingen. Er wordt nog te veel getwijfeld, waardoor er een soort van intieme afstandelijkheid wordt gecreëerd. Ook met de maatschappijkritiek loopt het wel los. Een misstand aan de kaak stellen (inhoudsloze televisieprogramma’s) om het daarna weer te relativeren (‘Ik kijk er altijd naar’) is een beproefd concept dat niet meer echt tot de verbeelding spreekt.

Het zou echter te makkelijk zijn om hiermee het album rücksichtslos terzijde te schuiven. Er valt toch nog voldoende te genieten. Zo heeft Sandra de Haan een subtiele vorm van humor die goed werkt in enkele passages. Ook haar persoonlijke zienswijze is hier en daar op een verfrissende wijze tot uitdrukking gebracht. Wellicht kan ze met deze twee eigenschappen haar volgende album nog meer diepte en finesse meegeven.

TeeVee BlaBlaZee is een aardige proeve van bekwaamheid. Sandra de Haan weet vanaf nu veel ogen op zich gericht. Het is aan haar om te bewijzen dat ze over voldoende talent en doorzettingsvermogen beschikt. Alleen dan zal het haar lukken zich een vaste plaats te verwerven te midden van de gevestigde orde.