Kort maar krachtig

~

Met de Zweed Ole Comoll Christensen hebben ze opnieuw een talentvolle tekenaar gestrikt, die in Nederland tot nu toe slechts in het underground-tijdschrift Zone 3500 publiceerde. Opvallend is vooral het absurdisme in zijn tamelijk aparte stijl. Dit heeft er vermoedelijk ook voor gezorgd dat Christensen wordt gezien als een undergroundtekenaar. In De arm van de tekenaar zijn vijf korte verhalen van zijn hand opgenomen die elk hun eigen vorm hebben.

Absurdisme

In het titelverhaal tekent Christensen figuren met tamelijk karikaturale gezichten en bij donkere scènes gebruikt hij veel arceringen. Het levert een komische stijl op die goed past bij het absurdisme van het verhaal, dat draait om een tekenaar die zijn arm verliest maar toch moet doortekenen. De twee kortste verhalen, Schot in het donker en Speeltuin zijn qua tekenstijl ongeveer gelijk aan De arm van de tekenaar.

It’s a long way heeft een heel andere vorm. Christensen ruilt het absurdisme hier in voor een abstractere stijl. Het verhaal draait om een vrouw die op zoek is naar haar geliefde. De diverse verhalen moeten het echter vooral hebben van de suggestie: we komen maar weinig te weten over wat er zich werkelijk heeft afgespeeld – en dat aan hand van uitspraken van sprekende planten! De groffe lijnvoering contrasteert sterk met het titelverhaal. Je ziet nergens aan af dat dit door dezelfde tekenaar is gemaakt. Waar de stripwereld tegenwoordig vooral tekenaars voortbrengt die in de standaardstijlen vervallen, zijn Christensens verhalen een verademing om te lezen.

Bij De Zanger ontbreekt de verhaallijn eigenlijk helemaal, het lijkt eerder een ode aan de idolen van de auteur, in combinatie met een voorspelbare clou. Wederom is het vooral de tekenstijl die interessant is. In dit verhaal tekent Christensen weer compleet anders: het doet nu een beetje denken aan het werk van Argibald. Christensen gebruikt eveneens veel vreemde puntjes en streepjes in zijn tekeningen. Het verschil is echter dat Argibald de stippellijnen vooral naast echte lijnen plaatst, terwijl Christensen ze gebruikt voor de schaduwwerking.

Zo interessant als je zelf wilt

De arm van de tekenaar zet de lezer aan het denken over de verhouding tussen verhaal en tekeningen. Alleen de tekeningen al maken het interessant om te lezen. De verhaallijn staat vervolgens open voor eigen interpretatie. Je kunt hem zo interessant maken als je zelf wilt. Het is telkens weer de vraag wat de oorzaak is van de gebeurtenissen in het verhaal. Dit geeft het album meer diepgang dan je in eerste instantie zou denken.

Met Christensen heeft BeeDee in ieder geval een interessante auteur te pakken, die het aandurft om strips te maken die lang niet iedereen zullen aanspreken. En dat terwijl het voor de auteurs die wel op het grote publiek mikken, de laatste tijd ook niet al te makkelijk is om nog brood op de plank te krijgen.