Behartenswaardige humor

De vrouwelijke lezers kunnen dan ook opgelucht ademhalen. In Juliet, naakt is geen voetbal te bekennen zoals in Hornby’s debuutroman Fever pitch. Ook de eindeloze opsommingen van songs en popmuzikanten, zoals in High fidelity, heeft Hornby in dit boek godzijdank achterwege gelaten. Toch speelt ook in Juliet, naakt muziek een grote rol. En wel in de gedaante van de romanfiguur Tucker Crowe. Deze Crowe is een uitgebluste en getergde popmuzikant, die in de jaren tachtig op het toppunt van zijn roem de wereld van de seks, drugs en rock-‘n-roll de rug toe heeft gekeerd. Op een dag na een incident op een toilet in een nachtclub, verdwijnt hij spoorloos.

Ziekelijke verering
Zijn fans blijven verbijsterd achter, onder wie de trouwe fan Duncan. Deze door Crowe geobsedeerde einddertiger, slijt zijn dagen op fanwebsites waar hij met mede-Crowologen eindeloos debatteert over de betekenis van de songs van Crowe en oeverloos speculeert over de vraag waar Crowe gebleven is na zijn mysterieuze verdwijning. Ondertussen verslechtert Duncans relatie met zijn vriendin Annie zienderogen. Zij is niet alleen Duncans ziekelijke verering voor Crowe spuugzat, maar is ook gefrustreerd over het saaie, voorspelbare leventje dat zij al vijftien jaar aan de zijde van hem leidt in een troosteloos Engels kustplaatsje.

En dan, na twintig jaar wordt het stilzwijgen van Crowe doorbroken. Er verschijnt een akoestische versie van zijn bekendste album Juliet. Deze gebeurtenis betekent het begin van grote veranderingen in het leven van de personages. Duncan zoekt, na een ruzie met Annie over de kwaliteit van dit album, zijn heil bij een vrouw die hem meer lijkt te begrijpen. En Annie, gedeprimeerd over het feit dat zij vijftien jaar van haar leven heeft verkwanseld, besluit voor het eerst in haar leven haar hart te volgen. Al is de persoon bij wie zij haar geluk hoopt te vinden niet de meest voor de hand liggende.

Vrouwelijk perspectief
Dit laatste, kiezen voor wat je hart je ingeeft, is wat Hornby de lezer met dit verhaal op het hart wil drukken. Om deze boodschap te ontcijferen moet er wel eerst een weg gebaand worden door een dikke laag humor. Hornby kan als geen ander alledaagse situaties haarscherp en met grote ironie beschrijven, daarnaast is zijn stijl ook luchtig en ongecompliceerd. Toch schiet Hornby af en toe uit de bocht en liggen de grappen en grollen er zo dik bovenop dat het verhaal ontaardt in een slapstick.

Ondanks dat oppervlakkigheid op de loer ligt, laat Hornby de lezer dus niet helemaal met lege handen achter. Hornby verdient ook een schouderklopje omdat hij nu eens niet alleen vanuit het perspectief van de man de relaties tussen mannen en vrouwen beschrijft. Dat hij het schrijven vanuit het vrouwelijk perspectief nog niet helemaal onder de knie heeft, is hem vergeven. Want ondanks de mankementen heeft Hornby een lekker leesbaar boek geschreven.