White trash

Als lezer wordt je vanaf het begin het verhaal ingezogen. De moeder van hoofdpersoon Josh vermoordt namelijk haar vriend en Josh mag het lijk opruimen, terwijl hij ook nog eens moet zorgen voor zijn halfbroertjes en -zusjes. Hoewel het verhaal hier makkelijk de kant op had kunnen gaan van een detective of splattercomic, kiezen de makers van Trailers voor een andere benadering.

Blankets onder bloed

Wat de tekenstijl betreft lijkt Trailers op het veelgeprezen Blankets van Graig Thompson. Trailers is echter iets grover getekend, wat de grimmige sfeer van het verhaal versterkt. Evenals in Blankets staat de relatie tussen een jongen (Josh) en een meisje (Michelle) centraal. Daar komt in Trailers nog bij dat Josh’ moeder werkzaam is als prostituee en drugsdealer, een aantal mede parkbewoners feesten geven bij het lichaam van moeders’ dode vriend en Josh’ vader alleen maar zeurt over het betalen van alimentatie. Michelle is echter van goede komaf en lijkt vooral geïnteresseerd in Josh als proefpersoon voor een snelcursus psychologie. Een en al ellende dus. Josh slaat helemaal door als blijkt dat een van zijn vrienden slaapt met zijn moeder en zelfs met haar wil gaan trouwen. Hij slaat zijn vriend in elkaar, wordt door zijn moeder het huis uitgezet en komt te laat voor zijn eerste date.

In de boeien

Ondanks alle voorbijkomende clichés blijf je als lezer geboeid. Dit is bovenal te danken aan de goede symbiose tussen beeld en tekst. Vooral het tekenwerk zorgt ervoor dat Trailers geen moment gaat vervelen. Tekenaar Collins-Rousseau maakt optimaal gebruik van het stripmedium; zij wisselt close-ups af met decortekeningen, en statische beelden met panelen boordevol actie. Vooral de details van de omgeving zijn prachtig uitgewerkt, veel striptekenaars besteden daar heel wat minder aandacht aan. In Trailers is het net of je echt in de woonwagen bent. Van de rommel op de vloer tot de scheve kastjes aan de muur: alles is zichtbaar.
Het boek had nog sterker kunnen zijn als scenarist Kneece het taalgebruik van de personages meer had aangepast aan hun sociale positie. Hierbij valt te denken aan het gebruik van spreektaal zoals dat ook in de comicreeks 100 Bullets van Brain Azarello en Eduardo Risso gebeurt.

Tot op het bot

Wat Trailers vooral duidelijk maakt is dat het leven in trailerparken verre van makkelijk is, en dat het moeilijk is om als individu te ontkomen aan de maatschappij waarbinnen je wordt grootgebracht. Om te kunnen ontkomen moet je bereid zijn veel op te offeren, terwijl de uitkomst hoe dan ook onzeker blijft. Dit is een cliché dat veel voorkomt in films, boeken en zelfs strips, en het verpakken van een dergelijke boodschap in een graphic novel vraagt nogal wat van de makers. Er is niet veel ruimte om alle karakters tot op het bot uit te diepen. Toch leef je als lezer mee met de hoofdpersonen en wens je ze het beste toe. Het verhaal ontstijgt het cliché door het sterke tekenwerk; je gelooft wat je ziet. Het maakt van Trailers een geslaagde graphic novel.