Dagelijks geworstel

Wat van waarde is… is het vervolg op de eerste twee delen van het verhaal over fotograaf Marco. In het eerste deel was te lezen hoe hij stopte met zijn baan en hij op het platteland ging wonen. Hij ontmoette er dierenarts Emilié, met wie hij ging samenwonen. In het tweede deel werkte hij aan een fotoserie over de arbeiders op de werf waar zijn dementerende vader vroeger werkte, die hij zou exposeren in een prestigieuze galerie in Parijs. Aan het eind van boek twee pleegde zijn vader zelfmoord. De dagen hierna vormen het moment waarop het derde album begint. Marco helpt zijn moeder de spullen van zijn vader op te ruimen en krijgt een doos met foto’s en een opschrijfboekje. Dat boekje intrigeert Marco omdat er helemaal geen persoonlijke gedachten in zijn opgeschreven, maar alleen observaties van kleinigheden in het dagelijkse leven. Het verhaal draait vooral om de moeite die Marco heeft om alle gedachten over zijn vader een plaats te geven. De angstaanvallen waarmee hij in de eerdere albums al kampte verhevigen, en hij worstelt sterk met zijn verlies.

Zoeken naar de echte vader

Wat van waarde is… heeft een veel sterker contemplatief karakter dan de eerste twee delen uit de serie. Waar Marco in het eerste en tweede boek vooral met zichzelf en zijn beroep worstelde, probeert hij nu vooral om de hem onbekende kant van zijn vader te achterhalen. Zijn eigen beroep als fotograaf speelt meer op de achtergrond, een ontwikkeling die mede veroorzaakt wordt door een opleving op een ander professioneel vlak: Marco mag zijn eerste boek publiceren. Zijn pogingen om meer over zijn vader te weten te komen leiden eigenlijk meer tot een standaardverhaal dan zijn innerlijke zoektocht in de eerste twee boeken. Daarbij zit er veel minder vaart in Wat van waarde is… . Als Marco bijvoorbeeld pagina’s lang praat met de voormalige legercommandant van zijn vader, verliest het verhaal alle snelheid. Ook is dit deel veel minder humoristisch. Het vorige boek, Tegen het vergeten, blijft daardoor het voorlopige hoogtepunt van deze serie.

Dikke neuzen

Het tekenwerk van Larcenet is wel onveranderd goed. De dikkeneuzenstijl die hij op bijzondere wijze gebruikt in combinatie met een schetsmatige penvoering, wordt nog steeds afgewisseld met realistisch getekende fotoreportages in de belangrijkste gedachtenpassages van Marco. Larcenet heeft hiermee een bijzonder element aan het stripuniversum toegevoegd. Ook al is dit deel wat minder sterk dan het voorgaande, De dagelijkse worsteling is een interessante serie die doet hunkeren naar ieder volgend deel.