Voorspelbaar en onvoorstelbaar
Amerikanen zijn geen Engelsen. Dat wordt maar weer eens duidelijk uit de debuutroman van Lucinda Rosenfield uit New York. De titel en de voorkant van het boek deden mij even denken met een nieuwe Helen Fielding te maken te hebben, maar niets is minder waar. Waarom ze viel op en dan een hele rij namen van mannen waarmee hoofdpersoon Phoebe Fine een of andere relatie had, haalt bij lange na niet het niveau van de subtiele en humoristische Bridget Jones-boeken.
Phoebe Fine houdt er in haar leven heel wat mannen op na. Dat is ook niet verbazingwekkend, gezien haar psychologische omstandigheden, die Rosenfield zo overduidelijk als doctor Phil bij Oprah schetst. Opgegroeid in een saaie buitenwijk van New Jersey, net niet the place to be, ouders die hun geld verdienen met klassieke muziek en een zus die altijd overal beter in is. Geen wonder dat Phoebe boulimia krijgt, van preuts meisje in een nymfomane verandert en haar hart verliest aan all the wrong guys, toch?
Schotse kilt
De mogelijkheid tot identificatie is vaak een criterium voor een goed boek. Identificatie in combinatie met verbazing. Lucinda Rosenfield slaat de plank daarin mis. De verhalen over Phoebe’s jeugdliefdes in de eerste hoofdstukken zijn te voorspelbaar. Ze zouden uit mijn eigen dagboek afkomstig kunnen zijn en dat lees ik altijd met schaamrood op mijn kaken. De daarop volgende verhalen gaan weer mijn verbeeldingsvermogen te boven. Phoebe blijft een plat karakter, die het plotseling aanlegt met een anarchist in Schotse kilt, een getrouwde professor, een oude neger in een nappa jas en nog meer weirdo’s.
En aan het eind van het verhaal heeft zij plotseling een ontwikkeling doorgemaakt. Hoera! In drie pagina’s beseft Phoebe (die al haar psychologische kronkels op haar relaties heeft geprojecteerd) plotseling dat het anders moet. “Eind goed, al goed”, zeggen ze wel eens. Nou, in dit geval niet. Zeker niet als de schrijfster mij trakteert op het volgende: “Phoebe begon steeds meer te denken dat de beloningen op deze van ellende en vernedering vergeven aarde dun gezaaid waren.”
Maar wie Amerikaanse retoriek prefereert boven Engelse bescheidenheid, moet dit boek vooral lezen.
