Horizon: de vogel en de steen

Roerloos lag de steen tussen de eeuwige graanvelden van de hemelbodem. Zonder enige aanleiding begon ze scheurtjes te vertonen. De ondiepe scheuren en barsten werden de rivieren. De diepste scheuren echter waren zo diep dat de mensen vanuit de hemelbodem naar boven konden kruipen. Als roze regenwormen zijn ze op aarde gekomen. Daarom leven ze, net als de beesten, van de aarde. En als ze sterven, worden ze begraven.

Zwerftocht

Dit is het scheppingsverhaal dat Lian Ong haar op drift geraakte volk heeft aangereikt. Een volk dat in de greep is van een allesverwoestende ziekte. Huis en haard zijn verlaten teneinde deze gruwelijke vijand te ontlopen. Het doel van de zwerftocht is duidelijk: het vinden van een nieuwe vruchtbare plek om zich voorgoed te vestigen. Het verwezenlijken van dit doel is echter niet eenvoudig. Niet alleen de ziekte moet worden overwonnen, elk individu moet ook zijn eigen geesten het hoofd bieden. De ontstane situatie biedt immers weinig ruimte voor nuances; de primaire driften vieren niet zelden hoogtij. De mens moet en zal overleven.

Slaaf van de schepping

Tijdens de zwerftocht maken we kennis met de belangrijkste leden van de stam. Illustere namen als Grote Ploeger, Sterke Haver en Klapbes, maken duidelijk waar deze mensen zich mee verbonden voelen. Toch is het meer dan alleen verbondenheid. In tegenstelling tot de vogel, die opvliegt en neerstrijkt als hij daar zin in heeft, is de mens genoodzaakt contact te houden met de aarde. Alleen dan kan hij overleven; hij is een slaaf van de schepping.

Wedergeboorte

Het wordt de dolenden niet gemakkelijk gemaakt. De horizon is immer kaal en desolaat en biedt geen enkel houvast. Het is duidelijk, de toekomst zal stap voor stap veroverd moeten worden. Toch wordt hun doorzettingsvermogen beloond. Het beloofde land strekt zich uitnodigend voor hen uit. En in het midden daarvan een gigantische steen, begroeid met bomen en bosschages. Door zich via de scheuren omhoog te werken, zijn ze in staat het weelderig begroeide plateau te betreden. De schepping herhaalt zich. De geboorte van een nieuw volk is ophanden. De ziekte lijkt overwonnen te zijn, maar de angst heeft zich voorgoed genesteld in de geest van de overlevenden.

Dolende zielen

Lian Ong is er met verve in geslaagd dit aangrijpende verhaal vorm te geven met haar poëtische teksten en wonderschone tekeningen. Ook de uitwerking van de verschillende karakters is erg goed gelukt. Het zijn driedimensionale personages geworden die ook echt iets fundamenteels toevoegen aan het verhaal. Net als deze dolende zielen wordt daarom ook de lezer heen en weer geslingerd tussen hoop, verdriet en vreugde. Hij voelt zich één met hen; samen zijn ze immers voor eeuwig verbonden met de aarde.