Horizon: de onzichtbare draden

Het schrijnende is, dat op dit moment duidelijk wordt dat de leden van de stam niet alleen door het lot met elkaar zijn verbonden. Er blijkt ook een sterke bloedband te bestaan. Sterker dan ze ooit zelf konden vermoeden. Dit gegeven verleent het verhaal een sterke emotionele lading. Het biedt de mensen echter ook de kans hun leven helemaal opnieuw te beginnen. Al blijven ze eeuwig met elkaar verbonden door onzichtbare draden, slechts de innige verbondenheid met de aarde is nog tastbaar en biedt hen houvast.

Vruchtbare bodem

Wanneer Zephyr, de god van de wind, de kiem van pril leven op ijle vleugels zaait, reikt Lian Ong hen echter een nieuwe toekomst aan. Aan het eind van het verhaal volgen we Kefir (inmiddels jonge moeder), Tchack, Mispel en Sesam. Zij bereiken een veelbelovend gebied, vruchtbaar genoeg om een nieuwe gemeenschap te stichten. De oude Sesam verlaat met stille trom het gezelschap. Zijn taak zit erop. Hij is overbodig geworden. Zijn onbegrijpelijke verhalen beklijven niet meer; zijn antwoorden op de vele vragen vinden niet langer een vruchtbare bodem.
Hij gaat terug naar de steen, het begin van de schepping. Toen alles nog te overzien was; samen te vatten in onbegrijpelijke maar troostende verhalen. Nu lijkt dit alles niet meer nodig. De schepping zelf, in al haar verschijningsvormen, is genoeg voor de pioniers in dit leven. Toch zullen er altijd vragen blijven rijzen. En de belangrijkste: wat wacht er voorbij de horizon? zal telkens opnieuw om een antwoord smeken.

Ademhalen

Net als het eerste album is ook dit deel met veel zorg vormgegeven. Lian Ong heeft voor een schilderachtige opzet gekozen. Met mooie, sfeervolle kleuren. Samen met de evenwichtige en aangrijpende verhaallijn en ragfijne teksten is het een epos geworden dat de lezer bij de strot grijpt. Pas na lezing van het laatste woord durft hij weer adem te halen. Bang als hij is dit web van fragiel leven en sterven met één enkele ademtocht te vernietigen.

Horizon laat de lezer wankelen en duizelen. Roept vragen op en geeft raadselachtige antwoorden. Dit maakt het verhaal fascinerend. Het laat de lezer zelf zoeken naar de waarheid. Moedigt hem aan eens tot voorbij de einder te turen; op te vliegen om in vogelvluchtperspectief zijn wereld te beschouwen. Wie weet welke verrassingen de schepping voor hem nog in petto heeft.

Hij zal zijn eigen antwoorden, zijn eigen waarheid moeten zoeken. Onderwijl de woorden van de oude Sesam indachtig:’De waarheid? Ach… Wie zou haar herkennen als hij haar tegenkwam?’