Losse eindjes in een beklemmende wereld

Elien is documentairemaakster en lokt een paar oud-klasgenoten naar haar huis met een smoesje. Terwijl Valerie, Sam, Lola en Tania denken dat ze naar Eliens bruiloft gaan, heeft Elien iets anders voor ze in petto. Ze wil namelijk herinneringen ophalen aan hun gezamenlijke tijd op de balletacademie en in het bijzonder aan hun klasgenoot Abel, die zelfmoord pleegde.

Kriebelen

Aanvankelijk stribbelen ze nog een beetje tegen, maar uiteindelijk stemt iedereen toe en vertellen de klasgenoten van toen hun verhaal voor de camera. Ook voor Elien is het een ingrijpende ervaring. Het lukt haar niet een professionele distantie te hanteren, maar raakt zelf ook van slag als ze terugdenkt aan haar verleden. Uiteindelijk vertelt ze ook haar eigen verhaal voor de camera, in plaats van alleen maar de anderen op te nemen.

Maar wat is er nu precies gebeurd daar op die balletacademie en wat dreef Abel ertoe zichzelf om het leven te brengen? Uit de flashbacks van Elien vernemen we hoe het eraan toeging op de school voor jonge dansers. Jonkman slaagt er wonderwel in de leefwereld van een elfjarige op te schrijven. Het is schrijnend om te lezen hoe de jonge Elien afziet op de balletschool, hoe ze doodsbang is voor de wrede docenten en hoe de leerlingen in al dat leed steun bij elkaar zoeken: ‘Vlak voor voorstellingen vormden we een rij, en kriebelden we over elkaars rug om de spanning weg te nemen.’

Ongemakkelijk gevoel

Elien mag uiteindelijk niet op de dansopleiding blijven en daar ben je als lezer alleen maar blij om. Ze gaat naar de filmacademie, krijgt relaties, haar ouders scheiden en ze gaat met een vriendin op reis. Jonkman beschrijft het allemaal heel mooi en gedurende het hele verhaal bekruipt je een onheilspellend en ongemakkelijk gevoel. Voor sfeerbeschrijving krijgt Jonkman een tien.

Daar staat tegenover dat geen enkele verhaallijn wordt uitgewerkt: Elien maakt iets heel naars mee op vakantie, dit verhaal wordt verteld en komt dan nauwelijks meer terug in de rest van het boek. Elien heeft een relatie met Jona, van wie ze – ondanks dat hij haar slecht behandelt – niet goed los komt. Ook weer een interessant gegeven, maar helaas, het komt niet meer terug. En het belangrijkste van alles: je komt als lezer niet te weten wat er nu precies met Abel gebeurd is.

Nu hoeft natuurlijk niet altijd alles uitgekauwd te worden in een roman, maar Vederlicht kent iets te veel losse eindjes. Toch is de roman zeker de moeite van het lezen waard, vooral door de mooie sfeeromschrijving van het beklemmende balletwereldje.