Boeken / Fictie

189 pagina’s later was er een prachtig boek

recensie: Ivo Victoria - Hoe ik nimmer de Ronde van Frankrijk voor min-twaalfjarigen won (en dat het me spijt)

Het verhaal van Ivo Victoria is inmiddels bekend: met slechts zes pagina’s wist hij liefst zeven uitgeverijen warm te laten lopen voor zijn debuutroman. Ambo|Anthos won de race om het exotische – want met Vlaamse uitdrukkingen doorspekte – werk met de onmogelijke titel. De uitgeverij moest in de buidel tasten voor een boek dat nog niet geschreven was, te schrijven door een schrijver die tot dan toe slechts wat vingeroefeningen op zijn weblog had geplaatst.

werk met de onmogelijke titel. De uitgeverij moest in de buidel tasten voor een boek dat nog niet geschreven was, te schrijven door een schrijver die tot dan toe slechts wat vingeroefeningen op zijn weblog had geplaatst.

Het verhaal van de schrijver Ivo Victoria zou bedacht kunnen zijn door de hoofdpersoon van zijn eigen debuut. De jonge Ivo is een fantast eersteklas, met een grote liefde voor de fiets. Hij wil wielrenner worden, correctie: hij wil Lucien van Impe worden. Het staat vast dat Ivo Victoria wielrenner zal worden en dus is het niet zo vreemd dat kleine Ivo in zijn gedachten alvast een voorschotje neemt op de roem die hem later ten deel zal vallen. Zijn basisschoolvriendje, de goedgelovige Dries met zijn piekerige haar, hangt aan de lippen van Ivo, die er tegen zijn beste vriend op los fantaseert.

Biecht

Op een dag, na de zomervakantie, meldt Ivo Dries dat hij die zomer de Ronde van Frankrijk voor min-twaalfjarigen op zijn naam heeft geschreven. De kinder-Tour, de heilige Graal voor een Vlaams jongetje met coureursambities. Later, op de middelbare school, is de droom vervangen. Lucien van Impe is Jim Kerr geworden. Ivo wordt rocker. Denkt hij. Maar er is geen Dries meer, geen beste vriend wiens goedgelovigheid Ivo’s fantasiewereld tot leven wekte.

Vijfentwintig jaar later keert Ivo Victoria terug naar Edegem, het dorp van zijn jeugd. Hij is geen wielrenner geworden. Hij is nooit Jim Kerr geworden. Er bestaat geen Ronde van Frankrijk voor min-twaalfjarigen. Dat moet hij nu gaan opbiechten. Aan zijn jeugdvriendinnetje Anja, maar vooral aan Dries.

Het verhaal dat Victoria beschrijft is een klassiek verhaal. Het is het aloude liedje van nog even niet willen opgroeien, vriendschappen, eerste liefdes, sport, popmuziek en uiteindelijk dan toch opgroeien. De volwassen Ivo Victoria uit het boek lijkt in veel op de hoofdpersonen uit de romans van Nick Hornby; het zijn jongens die geen mannen lijken te kunnen worden, verliefd als ze zijn op de popmuziek en op hun eigen jeugd. Des te knapper is het dat de schrijver Ivo Victoria nergens melancholie verwart met pathetiek. Je kunt moeilijk met meer liefde en humor over je jeugd schrijven dan Victoria doet.

Klasse

Het tempo in het boek ligt hoog en kort, uitgebeend proza wordt afgewisseld met lange, filosofische zinnen vol Vlaams dialect. Alles staat waar het moet staan. Verander één enkel woord en het boek wordt minder goed. Het strakke ritme van de woorden dient gerespecteerd te worden, zoals je de cadans van Lucien van Impe op Alpe d’Huez niet moet verstoren door hem te willen duwen. Liever niet, al is het nog zo vriendelijk bedoeld. Talenten als Van Impe en Victoria kunnen het wel alleen af.

En dan, af en toe, op momenten dat je het niet verwacht, staat er ergens een zin die je drie keer over moet lezen. Iedere keer als je ‘m leest, staat er iets anders. Dat is klasse:

Ik zou kunnen vertellen wat ik de laatste twintig jaar gedaan heb. Maar het lijkt me weinig zinvol. Sommige mensen veranderen. Ik ben niet veranderd, ik ben steeds meer mezelf geworden.

Bijna iedere jonge schrijver debuteert met een autobiografische roman, maar lang niet iedereen doet dat met zoveel flair en gevoel voor stijl als Victoria. De verschijning van zijn tweede roman zal een gebeurtenis worden om naar uit te kijken. Het is wel te hopen dat de schrijver zich aan de melancholie van zijn hoofdpersoon ontworstelt, want een schrijver met zijn talent moet niet te lang in Edegem blijven hangen.