Grafittikunst door onschuldige ogen

Zo vol als de beelden van de Duitse graffitikunstenaars Herakut, zo druk is het boek Herakut: after the laughter. Zo kleurrijk als hun spray paint, zo visueel prikkelend is het overzicht van hun recente werk.

De twee Duitse grafitti-artiesten Akut en Heras ontmoetten elkaar in 2004 en smolten de assertiviteit van Heras en de technische kwaliteiten van Akut samen tot een eigenheid in muurschilderingen, die ondermeer in Bristol, Mannheim, Tel Aviv en Portsmouth te zien zijn. Daarnaast produceert het duo werk op canvas voor de kunstkoper. Het werk van de verschillende plekken is samengevoegd als urban art in boekvorm. Een overzicht dat overspringt van de ene context naar de andere, als een drukke collage.

Bewijs van mijn bestaan

Waar hun eerdere publicatie The Perfect Merge hun werk uit de periode 2004-2008 verzamelde is het nieuwe boek een reis door de jaren 2009 tot 2011. Herakut: After the Laughter exposeert hun donkere werk. De stijlelementen die van het vroegere werk overblijven zijn de jonge gezichten en honden. De kunstenaars hebben echter hun stijl geperfectioneerd doordat ze een sterker engagement hebben gevonden. De betrokkenheid uit zich in beelden die schuren met de begeleidende teksten en hun omgeving.

De boodschap die Herakuts werk uitdraagt is er altijd een die het publiek direct vastgrijpt, zoals No place like home waarop de mond van een kind met mooie grote ogen afgeplakt is. Heel direct willen de makers een gedachte of reactie los maken bij het publiek. In het boek zeggen ze zelf: ‘Mijn schilderijen zijn het bewijs van mijn bestaan’. De werken appelleren heel direct aan de voorbijgangers. Ze lichten plaatsen in de informele ruimte uit om  vervolgens vragen te stellen. Vragen op levensgroot formaat. Herakut noemt het zelf een dialoog met de straat.

Compassie en assertieve soundbites

De spuitbus is natuurlijk wel vaker een middel voor activisme. Net als andere grote namen in urban art zoals Shepard Fairey (Obey) en Banksy willen de Duitsers het publiek op straat een onheimelijk gevoel geven. Waar Obey echter kiest voor rauw politiek commentaar maakt Herakut humane beelden die bij het publiek de compassie op willen wekken voor het onderwerp van de muurschildering. Kinderen die je met grote onschuldige ogen aankijken. Het is zo net een goede doelencampagne.

De kinderen dragen echter een wat minder hoopvolle boodschap met zich mee. Onschuld vermengd zich met assertieve soundbites en diepere overdenkingen. I took my world apart to be here with you is een meisje dat haar hoofd van haar nek heeft getild, een grafittiwerk in Tel Aviv. Uitkijkend op water is het een gelaten beeld dat direct emoties oproept van persoonlijke onmacht en medeleven maar tegelijkertijd ook een donker commentaar kan zijn op de maatschappij.

Het schijnbare gemak en de onbevangenheid die de kunstenaars in hun werk stoppen komt een op een terug in de weergave in het boek. Canvas vermengd met polaroids, pagina’s die veelheid aan beelden met memootjes en plakband bij elkaar houden. Het is een grote hoeveelheid werken die op de lezer worden afgevuurd. After the Laughter is zo een boek waar je doorheen kijkt als een drukke straat waar het ene beeld na de ander over je heen valt. Als lezer zit je met grote ogen te kijken naar alle onschuld die je je eigen leven doen overdenken.