Spectaculair what if-verhaal

Het is een fascinerend idee: wat zou er gebeurd zijn als ‘de nieuwe wereld’ de oude was binnengevallen, in plaats van andersom? Dit eerste deel van de nieuwe serie Luxley van uitgeverij BeeDee geeft er een heel aardige indruk van. Listig gebruikmakend van de afwezigheid van de christelijke vorsten en van het effect der verrassing overrompelen de ‘Atlantiden’ de onwetende Engelsen en Fransen, en in een mum van tijd hebben ze hun hoofdsteden bezet. Binnen zes maanden moet ook de rest van Engeland en Frankrijk er aan geloven en zijn er nog maar een paar kleine verzetshaarden over. Het is eigenlijk een beetje hetzelfde als wat de Spanjaarden in werkelijkheid deden: ook zij maakten gebruik van het verrassingseffect. Tot zover het uitgangspunt van dit verhaal. Het echte verhaal begint acht jaar later, wanneer de Atlantiden ondertussen over heel Europa blijken te heersen. Luxley reist voor een geheime opdracht van koning Leeuwenhart vlak langs Parijs, waar de plaatselijke Atlantische heerser zetelt. Het blijkt een te riskante onderneming: hij wordt gevangen genomen en belandt in het kasteel van het Louvre, waar ook de jonge Franse koning Lodewijk VIII in soort gevangenschap leeft; de naïeve jongeman bevindt zich weliswaar niet in een cel, maar is compleet in de macht van de vijand.

Droomsequenties

Op ingenieuze wijze laat Mangin de lezer stukje bij beetje meer te weten komen over het hoe en wat van de inval die acht jaar eerder plaatsvond. De relatie tussen Luxley en Vucub-Noh, de Atlantische gouverneur van Frankrijk, is bovendien erg interessant: als lezer krijg je geleidelijk aan meer inzicht in Vucub-Noh’s pogingen om de verwarde Luxley te verleiden tot verraad van alles waar hij tot voor kort voor stond. De droomsequenties die Luxley gedurende het verhaal beleeft onder invloed van de mysterieuze drug Peyotl zijn in eerste instantie onduidelijk, maar later blijkt alles in elkaar te haken. Er hangt voortdurend een dreiging in de lucht, alsof Luxley inderdaad elk moment zou kunnen overlopen naar de verkeerde kant. Sterker nog: soms lijkt het er op dat het al zover gekomen is, maar niet alles is wat het lijkt onder invloed van de Peyotl.

Aan het einde van het verhaal verlang je als lezer dan ook naar meer: hoe zal dit alles aflopen? Er zijn nog meer dan genoeg vragen om beantwoord te worden, en de zaken die al duidelijk zijn geworden schreeuwen gewoonweg om een uitgebreidere rol in latere delen. Knap, want veel series boeten juist aan kracht in door mysterieuze zaken als gimmick te gebruiken. Los van de hoofdverhaallijn is het ook een vreemde gewaarwording om je een voorstelling te maken van de gewelddadige inval van de Atlantiden, terwijl onze eigen Europeanen in de praktijk misschien nog wel veel wreder optraden tijdens hun veroveringen. Ook een andere zwarte bladzijde uit onze geschiedenis lijkt niet vergeten te worden: hoe is het om zelf een kolonie te zijn, waarin een vreemde macht alles in bedwang houdt en je dwingt af te stappen van alles wat vertrouwd en normaal leek? Hopelijk wordt hier in de volgende delen nog meer aandacht aan gegeven.

Iets anders dat doet uitzien naar nieuwe delen is het tekenwerk van Fransisco Ruizgé. Het vormt de solide basis voor het verhaal van Mangin; je leeft meer mee met de overtuigend neergezette Luxley als hij gedurende het verhaal voortdurend geconfronteerd wordt met nieuwe, meestal onaangename, verrassingen. Naast Luxley worden ook de andere personages sterk neergezet. Hun uiterlijk sluit over het algemeen prima aan bij hun persoonlijkheid, terwijl er toch niet in stereotype figuren vervallen wordt. De achtergronden zijn met gevoel voor detail uitgewerkt, hierdoor ziet alles er erg levendig uit, wat het leesplezier vergroot. Verder komen vooral de droomsequenties goed uit in de realistische tekeningen, waarbij met name de inkleuring een grote bijdrage levert aan de kwaliteit. In het gewone verhaal had de inkleuring echter wel wat donkerder gemogen, dan had het wat beter aangesloten bij de duistere sfeer van de gebeurtenissen.