De duivel heet Audrey

In 2003 verscheen het boek The Devil Wears Prada van Lauren Weisberger. Zij baseerde haar verhaal op haar ervaringen als redactrice bij de Amerikaanse Vogue. De duivel uit de titel is symbool voor de hoofdredactrice van dat blad, Anna Wintour, die Weisberger beschrijft als een ware tiran. Nederland heeft met Klatergoud een eigen The Devil Wears Prada gekregen. Franke van Hoeven liet zich bij het schrijven inspireren door haar werk bij de glossy Jacky.

Miss Schrikbewind

In het verhaal speelt de volslanke Brit de hoofdrol. Zij ambieert na haar studie Literatuur een leven als Carrie Bradshaw uit Sex and the City en solliciteert bij een glossy vrouwenblad, Audrey genaamd. Eenmaal aan de slag, gaat er een wereld voor haar open. Ze mag haar idool Bret Easton Ellis interviewen, eet risotto met bladgoud en gaat op zakenreis naar New York.

Maar ze moet voor haar nieuwe leven wel wat over hebben. De redactie wordt aangevoerd door ‘Miss schrikbewind’, een ontzettend verwende dame die de duurste crèmes achterover drukt, haar redactie afsnauwt en gaat stampvoeten als ze haar zin niet krijgt. En een ‘Audrey’, zoals de redactrices van het blad genoemd worden, is mooi en slank. Brit zet zichzelf op een hongerdieet, met vreetbuien als gevolg. Om het oppervlakkige leven op de redactie vol te houden, drinkt ze liters witte wijn.

Chicklit

Brit is single, woont in Amsterdam, doet iedereen die daar niet woont af als ‘provinciaal’, brengt haar sociale leven grotendeels achter haar Hyvespagina door en anders achter een glas witte wijn. Klatergoud is chicklit en sluit naadloos aan bij Bridget Jones en Sex and the City, waarin single vrouwen uit de grote stad de hoofdrol spelen. Toch zou je Van Hoeven tekort doen als je haar boek alleen als chicklit zou aanduiden. De ontwikkeling van het karakter van Brit werkt ze namelijk goed uit. In tegenstelling tot Bridget Jones of Carrie Bradshaw, wier levensdoel het vinden van de prins op het witte paard is, zoekt Brit naar echt contact en een baan die haar voldoening geeft.

Brit doorloopt de fases van een antropoloog op veldwerk: eerst wil ze dolgraag een ‘Audrey’ worden, ze past zich aan, ervaart het cultuurtje van binnenuit en wordt daadwerkelijk een van hen. Ze probeert koste wat het kost slank te worden en wil de uitjes met de redactie leuk vinden. Er moet iets heftigs gebeuren voor ze afstand kan nemen en zal inzien dat ze dit leven niet wil. In het geval van Brit zijn dat twee voorvallen: de ontmoeting met een model met anorexia en het zien van de documentaire Beperkt houdbaar van Sunny Bergman. Deze documentaire stelt onder andere het gebruik van de modebladen om modellen te photoshoppen aan de kaak.

Een hoogstaand literair werk is Klatergoud niet. De roman is wel een aanklacht tegen oppervlakkigheid en het heersende schoonheidsideaal. Daarnaast geeft de schrijfster op humoristische wijze een trap na aan haar vorige werkgeefster. Wie Miss Schrikbewind zag in de documentaire Beperkt Houdbaar en haar tegen Sunny Bergman hoorde zeggen: ‘ja, misschien ben jij heel onzeker’, kan bij dit boek alleen maar hardop lachen en denken ‘goed gedaan, Franke!’