Afgestompte emoties

De tekenstijl verraadt de grafische achtergrond van de auteur. De duidelijk omlijnde beelden staan strak in het gelid als saluerende frontsoldaten, iets wat de leesbaarheid bevordert. Daarbij wordt er vaak gegrepen naar primaire vormen in close up, waardoor het geheel overkomt als een instructief kinderboek. Nu hoeft dat voor de geloofwaardigheid geen bezwaar te zijn: ook de belevenissen van Boerke, de protagonist van auteur Pieter de Poortere, zijn in een soortgelijke stijl uitgewerkt. Het grootste verschil zit in de aard van de verhalen. Waar Boerke de volwassen lezer weet te boeien en zelfs aan het denken zet met zijn verknipte maar o zo herkenbare wereldbeeld, daar weet Erik de Graaf eigenlijk geen moment de geur van spruitjes te verdrijven.

Vals sentiment

Gezien de toon van de verschillende episodes moeten we aannemen dat we hier te maken hebben met een autobiografisch getint werk. Dit genre vereist echter het nodige vakmanschap. Het motto luidt dan ook: neem de nodige afstand van de gebeurtenissen die je verwerkt in de verhalen. Alleen dan zal het lukken de argeloze lezer te betrekken bij de belevenissen van de personages. Welnu, dit motto is hier wat al te ver doorgedreven. De scènes die zich ontvouwen zijn vlak en nergens echt boeiend. De acteurs bewegen zich houterig over het podium en dreunen lusteloos hun tekst op. Het sentiment, wat toch de drijfveer voor

het maken van deze albums zou moeten zijn, houdt zich angstvallig schuil en als het zo af en toe door de passages schemert, oogt het vals en compleet inwisselbaar. Daarmee zijn de verhaaltjes wat ze zijn: goed verteerbaar maar te vrijblijvend en zonder enige diepgang. Daar komt bij dat de hoofdpersoon (lees: de jeugdige auteur) alles wat om hem heen gebeurt enkel passief beleeft als een karakterloze sterveling, of het nu om een geslacht konijn of een doodgeknuppelde rat gaat. Op die manier is het wel heel moeilijk om als lezer binnen te dringen in zijn Wondere Wereld. Nergens is er een ontwikkeling of boodschap te bespeuren die de lezer houvast biedt.

Puberstorm in een glas water

Het probleem van jeugdherinneringen is de vluchtigheid ervan. Wat op het moment van beleving nog overkwam als een onvergetelijke manifestatie, is op latere leeftijd niet meer dan een puberstorm in een glas water. De ware emoties zijn afgestompt en veelal verdrongen door zoiets banaals als de ratio. Het is maar weinig auteurs gegeven om herinneringen na al die tijd de juiste lading mee te geven. Erik de Graaf behoort nog niet tot deze happy few.

Evenwicht

Al met al zijn de verhalen onderhoudend en de tekeningen professioneel. Maar voor het gekozen genre is dit niet voldoende. Te gemakkelijk wordt er tegenwoordig gegrepen naar de non-fictie. Daar is niets mis mee, als de auteur zich maar bedenkt dat er dan tenminste meer van hem verwacht wordt dan een persoonlijk fotoalbum. Erik de Graaf heeft als nieuwkomer echter nog alle tijd om het juiste evenwicht te vinden. Of hij hiertoe in staat is, mag hij bewijzen met zijn volgende album Gevonden verleden.