Puzzelen met Dan Brown

Robert Langdon wordt onder valse voorwendselen betrokken bij een zoektocht naar onmetelijke wijsheid. De inzet van de race tegen de klok die volgt wordt persoonlijk wanneer blijkt dat één van Langdons beste vrienden is ontvoerd. De kidnapper heeft jarenlang in het grootste geheim gewerkt aan een ziek plan dat wordt ontvouwd in Washington DC. Zijn doel is te transformeren tot god. En voor dit doel moet alles wijken.

Tom Hanks
Succes kan je de das omdoen. Zeker als je als schrijver wordt gekust door Hollywood. Nadat het boek De Da Vinci code alle verkooprecords had gebroken, stonden de regisseurs voor de deur. En niet lang daarna speelde Tom Hanks in de verfilming van Browns bestseller de rol van het hoofdpersonage Robert Langdon. Met als resultaat dat bij het lezen van die naam tijdens het omslaan van de eerste bladzijden van Het verloren symbool het beeld van Tom Hanks in het hoofd van de lezer ronddoolt . Maar dan blijkt wat een kundig schrijver Dan Brown is. Zijn vaardige pen zet Hollywood aan de kant en geeft te lezer zijn ‘eigen Robert Langdon’ terug.

Pageturner
Over het verteltalent van Dan Brown hoeft ver niets te worden gezegd. De man is getalenteerd. Het verloren symbool is vlot geschreven, het verhaal is opgebouwd aan de hand van een flinke hoeveelheid research. Het is een echte Dan Brown. De schrijver voert veel feiten en weetjes op om de lezer te doen geloven in het verhaal. En het werkt, zeker wanneer je al lezende symbolen en gebouwen met je iPhone googelt. Brown speelt als ‘master of suspense’ hier op pagina negen op in: ‘Alle rituelen, wetenschap, kunstwerken en monumenten in dit boek bestaan echt.’

Spanning genoeg dus in Het verloren symbool en ja, het boek is een ‘pageturner’. Maar hoe lang kan Dan Brown blijven koken met dezelfde ingrediënten? Men neme een wereldveranderend geheim, vrijmetselaars, een speurtocht langs heilige plekken, raadsels, Robert Langdon, papier, inkt en een drukpers. Cover eromheen en je hebt: De Da Vinci code? Juist, maar ook Het verloren symbool. Verveling ligt op de loer. Brown lijkt dit zelf ook te beseffen. Ergens in de dubbele bodem van het verhaal speelt de auteur met vuur en met zijn eigen toekomst.

Nachtrust
Op de omslag wordt een recensent van de Volkskrant geciteerd: ‘Het verloren symbool is slecht voor de nachtrust.’ Dat moet een quote zijn die hij scheef toen hij op negen tiende van het boek was. Daar komt Dan Brown tot wat een bloedstollende apotheose had kunnen zijn. Daarna gaat het bergafwaarts met de spanning en het verhaal.

Het boek zou sterker zijn zonder de laatste paar hoofdstukken. Die doen het als een nachtkaars doven en de lezer met Het verloren symbool op de borst in slaap vallen. Met de nachtrust van de Volkskrant-recensent komt het uiteindelijk dus wel goed.