Sneue Vincent leeft in een wonderlijke gedachtewereld

Vincents dag begint rond elf uur ’s ochtends met uit het raam staren. Daarna gaat hij naar de supermarkt of naar de wasserette, sommige dagen leest hij, of hij vervalt in dagdromen of herinneringen. Een enkele dag komt zijn onderbuurman Johannes op visite, en hij besteedt wel eens een dag met een bezoekje aan de kerk of aan zijn therapeut Wim.

Ex-vriendin Patty

Vincent heeft het verre van gemakkelijk, zo realiseert hij zich maar al te goed. Zijn vriendin Patty liet hem tien maanden geleden in de steek, waarna hij in een crisis terechtkwam. Sinds een half jaar is hij in therapie bij Wim. Hij kan Patty echter niet vergeten. Dat maakt ook zijn onderbewuste hem pijnlijk duidelijk nadat hij een avondje flink gedronken heeft:

[Je hebt] eergisteravond werkelijk een poging ondernomen […] om met de rand van de gloeiende pan niets meer of minder dan de letter ‘P’ in je schouder te branden, en de kans lijkt je behoorlijk klein dat het eenvoudigweg de ‘P’ van ‘Pan’ betrof. Ook mentaal, kortom, heb je al in een betere vorm gestoken. Is dit allemaal de schuld van Patty? Je durft het te hopen.

Dagdromen en fantasieën

Christophe Vekeman (foto: Mieke de Ley)

De roman is bijna geheel in je-vorm geschreven. De verteller is het stemmetje in het hoofd van Vincent, dat commentaar geeft op zijn doen en laten. Dat is heel even wennen, maar deze manier van vertellen drukt perfect de labiele gesteldheid van Vincent uit. Zo schrijft hij in een brief aan zijn overleden onzichtbare hondje: ‘Het ergste is de eindeloos lijkende reeks nederlagen die samen je leven vormen, – of in ieder geval het mijne.’

Het is niet plezierig om Vincent De Wimper te zijn. Gelukkig beschikt Vincent toch over enkele vormen van vermaak, zoals zijn dagdromen over het Vrije Land, die worden opgewekt door nummers als ‘The Girl I Left In Sunny Tennessee’, ‘Moon Over Montana’ en ‘The Devil Went Down To Georgia’, maar vooral door Lannoo’s Reisgids Texas. In deze fantasieën is hij Vincent The Eyelash, kortweg Lash.

Kritiek en complimenten

De wereld van Vincent is even fascinerend als sneu. Voor de lezer is deze wereld echter hilarisch. Het is moeilijk om niet gesteld te raken op Vincent. Maar om het leesplezier niet te bederven, dienen hier helaas de meeste belevenissen en fantasieën van Vincent onbesproken te blijven. Evenals het einde van het verhaal.

Zonder in details te treden, moet gezegd worden dat het einde tegenvalt. En wel omdat Vincent tegen zijn gewoonte in ineens actie onderneemt, hoewel het een actie betreft om volledige rust te bereiken. Desalniettemin leest Vincents omschakeling van apathisch naar daadkrachtig alsof de schrijver per se een plot in het verhaal wil hebben. Terwijl een open einde of een laatste hoofdstuk geschreven vanuit het perspectief van Patty of Wim het verhaal meer recht zou doen en interessanter zou maken.

Met uitzondering van het slot zit de roman uitstekend in elkaar. Het vertelperspectief geeft een extra laag aan het verhaal. De zandloper die Vincent op een dag koopt en waar hij regelmatig gedachteloos mee speelt, symboliseert het trage verloop van de tijd, zoals het niet bezitten van een telefoon en computer zijn contactgestoordheid verbeeldt. Maar bovenal is de roman hilarisch. Vekeman heeft met 49 manieren om de dag door te komen een van de beste boeken van dit jaar geschreven.