Een sinistere geschiedenis

Christiaan Weijts is een schrijver die sinds zijn debuut in 2006 al in de kijker staat. Art. 258b werd genomineerd voor de AKO Literatuurprijs én de Gouden Uil, net als Weijts’ tweede roman Via Capello 23. Winnen deed hij ook al. Met zijn tweede boek won hij de Gerard Walschapprijs en met zijn derde, Euforie, de BNG Nieuwe Literatuurprijs.

Eigenwaarde
Een dergelijke erelijst wekt hoge verwachtingen van een boek. Afgaande op de eerdere boeken moet ook De Linkshandigen een parel zijn. Maar laten we wel wezen: wie weet er nu nog wie in 2008 en 2012 welke prijs ook alweer won? Waar het om gaat is het huidige boek. Het verleden telt niet mee.

De Linkshandigen laat echter zien dat het verleden wél een bepalende rol kan spelen in het heden. Dat begint al met de afkeer van cartoonist Zink voor de telecomgigant S&M. Hij heeft een zeer expliciete en kritische tekening ter publicatie ingeleverd. Na de – onvermijdelijke – afwijzing zegt Zink zijn baan op en vertrekt naar onbekende bestemming. Onderweg ziet hij een liftster, die met weekendtas en cellokoffer naast de snelweg staat met een bordje ‘België – Belgique’. Hoewel Zink nog geen idee heeft waar hij naar toe gaat, neemt hij haar wel mee.

Achtergronden
Doordat de liftster, Katherina, eveneens linkshandig is, raakt Zink geïntrigeerd door haar. Dat wordt alleen nog maar versterkt doordat ze haar cellokoffer nooit uit het oog verliest en weigert open te maken. Zink wil haar begrijpen en zoveel mogelijk over haar te weten komen. Katherina is echter erg gesloten en wispelturig.

Onderweg leert de lezer vooral Zink beter kennen. Naarmate het doel van de reis duidelijker wordt, komt de lezer ook meer over de achtergrond en motivatie van Zink te weten. Waar de afkeer van S&M vandaan komt, wordt langzaam aan de lezer duidelijk gemaakt. In de loop van het verhaal laat Weijts langzaam alle puzzelstukjes op hun plaats vallen.

Kundig schrijver
Weijts heeft, zoals gezegd, al zijn strepen verdiend. De Linkshandigen stelt wat dat betreft niet teleur. De spanningsboog van het verhaal wordt goed opgebouwd en het lukt Weijts ook om personages neer te zetten waarvoor de lezer sympathie op kan brengen. Vooral Zink wordt als karakter goed uitgewerkt. Hoe meer je als lezer over hem te weten komt, hoe meer je met hem meeleeft en hem begrijpt.

Weijts hanteert een vlotte pen in De linkshandigen. Het boek is geen echte pageturner, maar het houdt de aandacht vast. De plot vordert snel genoeg om nergens langdradig te worden, de wendingen zijn (over het algemeen) niet heel goed te voorspellen. De lezer krijgt steeds genoeg informatie om verder te willen lezen, zonder dat er een dwang achter zit, of dat de vaart uit het verhaal wordt gehaald. Wellicht geen Groots Meesterwerk der Nederlandse Literatuur, maar wel een goed boek.