Sex, Drugs & Strips

Handschrift

Wat bij lezing direct opvalt is de dynamische, hier en daar zelfs psychedelische tekenstijl. Hier een schuin kadertje, daar een grillig lijntje. Door deze informele werkwijze leest het album lekker weg; als een strak uitgevoerde drumroffel zeg maar. Ook de soepele, ‘romige’ lijnvoering, toch wel het handelsmerk van Barbara Stok, mag hier niet onvermeld blijven.
Met speels gemak noteert ze alles in vloeiende lijnen en laat zich niet afleiden door overbodige details. Het is een handschrift dat voor iedereen leesbaar is; een vertelwijze die recht op het doel afgaat. Voorts zorgen de smaakvolle decors telkens weer voor een op maat gesneden ambiance. Aan het eind van de rit heeft de lezer zichtbaar moeite zich hiervan los te maken. Het is te vergelijken met het gevoel dat zich manifesteert tijdens de aftiteling na een indrukwekkende film. Traag en ietwat onwillig keren we terug naar onze eigen saaie werkelijkheid.

Masochistisch exhibitionisme

Zoals eerder gezegd zijn de opgenomen verhaaltjes autobiografisch getint. De achterflap van het album maakt ons er dan ook op attent dat allerlei alledaagse onderwerpen de revue zullen passeren. Van verveling en vogelpoep tot voetbal en seks. Kortom, herkenbare situaties voor eenieder. En daar wringt nu juist de schoen. Je kunt je sowieso afvragen of er nog wel
toekomst is voor het autobiografisch werk. We hoeven maar de televisie aan te zetten, of we worden al vergast op de schaamteloze ontboezemingen van totaal verknipte landgenoten.
Masochistisch exhibitionisme en megalomane zelfverheerlijking zijn aan de orde van de dag. Ons eertijds met calvinistische dogma’s gekruide autisme lijkt steeds meer schuil te gaan
onder een stroperig paaps sausje. Hielden we vroeger onze gebreken en rariteiten nog angstvallig verborgen in de achterkamer, heden ten dage lijkt nergens meer een taboe op te rusten en etaleren we zonder enige gêne onze duistere zijde. Je moet dus wel van goeden huize komen, wil je buitenstaanders nog boeien met je eigen levensverhaal.

Gelukkig heeft Barbara Stok van de hierboven genoemde negatieve symptomen geen last. Integendeel zelfs. En juist hierdoor komt bij de lezer veelvuldig de vraag naar boven of Barbara Stok eigenlijk wel iets bijzonders te vertellen heeft. Krijgt de lezer een nieuw perspectief aangereikt, waardoor hij de gewone dingen anders gaat bekijken? Wordt hij op het spoor gezet van een verrassende gedachtekronkel? Nou nee, eigenlijk niet. Want niet alleen
de onderwerpen en situaties zijn alledaags, ook de benadering is dat in de meeste gevallen. Barbara Stok beschouwt de dingen om zich heen eigenlijk niet anders dan de meeste andere mensen. Dit zorgt ervoor dat veel van de verhaaltjes niet echt verrassen of prikkelen. Er hoeft niet echt goed geluisterd te worden om de groove te voelen; te veel rimshots en te weinig ghostnotes, waardoor het soms erg rechtlijnig en voorspelbaar klinkt.

Pretentieuzer

Toch is Sex, Drugs & Strips een lezenswaardig album geworden. Een mooi vormgegeven tijdroman. Doorspekt met humor en zelfreflectie. De tekeningen zijn zoals altijd goed verzorgd. Zonder overbodige details worden situaties en personen genoteerd. Net als in de voorgaande albums wordt ons voyeuristen een kijkje gegund in de wereld van Barbara Stok. Hierdoor zijn de onderwerpen die belicht worden voor velen herkenbaar. Het zou echter nog
meer tot de verbeelding hebben gesproken als Barbara Stok deze herkenbaarheid wat meer dimensie had meegegeven. De benadering en uitwerking van de gekozen onderwerpen had, anders gezegd, best wat pretentieuzer mogen zijn.