Blues volop in ontwikkeling

Wat de bluesbands die deze aflevering sieren met elkaar gemeen hebben is de stevige connectie die ze maken met rockmuziek. Je wordt bij geen van deze bands getrakteerd op het standaard bluesritme. De kruising met de rock- en soms zelfs hardrockmuziek geeft een heerlijke doorwrochte muziekbeleving. De drie bands leveren geen standaardwerk, maar zijn allemaal creatief in het schrijven van eigen materiaal.

De volgende stap van JoJo Burgess

De nieuweling mag eerst en krijgt direct een diepe buiging. JoJo Burgess kennen we als frontman van de band Hokie Joint. Wie hem ooit met zijn band aan het werk heeft gezien, kon niet anders dan hen in het hart sluiten. Burgess en zijn oude maatjes Joel Fisk en Stephen ‘Cupsey’ Cutmore vormen samen de grootste helft van deze nieuwe vijfmansformatie: LaVendore Rogue. Zoals verwacht is het geluid van voodoo-blues en rootsrock  terug te horen in de muziek van deze nieuwe band, maar er klinken ook snippers van folkpop op het album, getiteld Light Up With… Er is nu iets meer variatie dan bij Hokie Joint, maar wat gebleven is, is het feit dat het album net als het veel geprezen debuut van Hokie Joint ook nu weer luistert als een heerlijk feest. Het album bevat tien composities; het start met ‘Dead Man’s Chest’ en eindigt met een nummer dat de veelzeggende titel ‘Play It All Night Long’ draagt.

Met LaVendore Rogue heeft JoJo Burgess opnieuw een spraakmakende groep gevormd, die de herinnering aan zijn vorige band levend houdt en zijn muzikale aspiratie en inspiratie met een volgende stap in zijn carrière luister bijzet. We zullen deze feestband, want zo klinkt de muziek opnieuw binnen de geschetste genres, wel weer op diverse festivalpodia mogen verwelkomen. Luisterend naar Light Up With… verdienen ze die aandacht en plek dubbel en dwars.

Mighty Ya-Ya’s tweede plaat gaat verder

Het tweede album van The Mighty Ya-Ya gaat verder dan de pure blues. Voor de echte puristen zal Magnum Sonus dan ook niet gaan passen, maar iedere bluesliefhebber die graag wat meer hoort dan alleen de blues in zijn puurste vorm, zal aan dit album menig uurtje luisterplezier beleven. Met het debuutalbum dat de bandnaam als titel droeg oogstte deze band superlatieven als subliem, heerlijk en indrukwekkend. Zelf schreef ik in 2012 ‘Gevaarlijk goede muziekcocktail’ boven de recensie.

Wat is gebleven is dat The Mighty Ya-Ya muziek maakt met een oude ziel, maar naast de blues horen we nu meer elementen van rock, stonerrock en garagerock, en misschien ook wel een vleugje voodoo of psychedelica als smaakversterker. Luister voor die laatste toevoegingen maar eens naar de albumopener ‘Prosodick’ en je weet direct waarom deze aanduidingen op hun plaats zijn. De bluestrein dendert lekker voort op een trip die een dozijn nummers lang is. Na de aparte opening gaat de band heftig verder met ‘Something Real’, waar ze een verbinding leggen naar de vinyl revival als ze zingen: ‘So put the needle in the groove…’. Uiteindelijk eindigt The Mighty Ya-Ya daar waar veel songs over gaan: bij de liefde in ‘Matter of Love’. Het vormt een fraai, heftig sluitstuk – met haast een mannenkoorgeluid rond de refreinen – van een fijn album dat het verdient om vaak gedraaid te worden;  liefst op flinke geluidssterkte om tot volle beleving te komen.

Boogie Beasts verbaast soms ineens

Het album van de Belgische formatie Boogie Beasts verscheen al aan het einde van het vorige jaar, maar kan best nog even wat aandacht gebruiken voordat het in de vergetelheid zou verdrinken. Daarbij is opvallend dat het hoesje het jaartal 2016 draagt. Reden genoeg voor een plekje in deze eerste Blues Update.

De band zou weleens op een aantal festivals kunnen gaan opduiken. Als in veel landen The Black Keys zo omarmd wordt, dan zal Boogie Beasts’ Come And Get Me bij die fans zeker een draaibeurt waardig zijn. De sound van Boogie Beasts mag dan elementen van voornoemde groep in zich hebben, toch moeten ze niet als kopie afgeschilderd worden. Boogie Beasts klinkt minder rammelend, minder sixties en meer blues, boogie en voodoo. Al in het openingsnummer ‘Blast’ komen alle hiervoor genoemde elementen naar voren. Het is een soort handtekening of vingerafdruk van wat ons te wachten staat gedurende de elf eigen composities van dit eerste album. Soms weet de band ineens te verbazen, bijvoorbeeld als ze de gevoelige kant laten bovendrijven in het fraaie ‘Coming Home To You’. Dit is geen suikerzoete bluesballade, maar wel een mooi ingetogen, stuwend blueswerkje dat ieder moment lijkt te kunnen ontploffen in de grootste bak herrie. De spanning druipt er de hele tijd vanaf. De ontlading komt pas bij de inzet van het volgende nummer: ‘Would You Please Shut Up’ ramt er weer lekker op los.

Wat de titel van het album al aanmoedigt: halen dit plaatje en genieten! Het schijfje heet niet voor niets Come And Get Me.