Beheerst
Al vijfentwintig jaar bedient Motorpsycho zijn liefhebbers met kwaliteit, en daar gaat de band in 2016 vrolijk mee door. Here Be Monsters bevat met veel vakmanschap en beheersing in elkaar gestoken progrock. Het venijn zit hem in de staart.
Wat er ook gebeurt in muziekland – artiesten bereiken de top en vallen er af, nieuwe genres domineren en worden weer passé, hypes komen en gaan – Motorpsycho blijft onverstoord zijn eigen ding doen. Al meer dan 25 jaar maken de rockende Noren waar ze zin in hebben, met veel succes. Dat kunnen door lofi-pop beïnvloede liedjes zijn, of complexe werken van epische proporties. Gezien de brede waaier van mogelijke invloeden, van folk tot freejazz, is het altijd afwachten wat je van ze krijgt. In het geval van Here Be Monsters: melodieuze, zorgvuldig opgebouwde progrock.
Bijna sereen
Wilde de band op voorganger Behind the Sun (2014) nog weleens teveel in gepriegel vervallen, hier kiest de band duidelijk voor een toegankelijkere aanpak. De composities zijn stuk voor stuk overzichtelijk en daarmee direct goed te volgen. Dat begint al bij ‘Lacuna / Sunrise’, een stuk van bijna tien minuten waarin vooral de rust opvalt. Op beheerste, bijna serene wijze bouwt de band het nummer op, met onder meer subtiel toegepast gitaarspel en een orgel dat de boel uiterst efficiënt wat stuwing geeft. Zelfs de immer op het randje zittende Bent Sæther (de bassist/zanger) houdt het, net als op de rest van de plaat, opvallend rustig.
Energieker middelpunt
Over de hele linie straalt Motorpsycho dan ook totale beheersing uit. De Noren houden hun grotendeels instrumentale muziek strak in het gareel en zetten in op sfeer en melodie. Pas op het vurige ‘I. M. S.’ gooit de groep, en dan vooral gitarist Hans Magnus “Snah” Ryan, de remmen los: een uitstekend getimed, energiek middelpunt. Ook ‘Spin, Spin, Spin’ valt op, juist omdat dit het enige nummer is waarin de zang centraal staat. Het gaat om een cover van een nummer van Terry Callier, al herbewerkt Motorpsycho de versie van de psychedelische rockband H.P. Lovecraft. Hoewel de track wederom uiterst strak in elkaar zit, doet de enigszins zeurderige zang de originele nummers helaas niet genoeg eer aan.
Spookachtig epos
Het bijna achttien minuten durende epos ‘Big Black Dog’ weet dat ruimschoots goed te maken. Net als tijdens ‘Lacuna / Sunrise’ neemt de groep de tijd om op te bouwen; we keren weer helemaal terug naar de beheersing van het begin. Het verschil is dat ‘Big Black Dog’ een flink stuk venijniger klinkt. De bas borrelt op onheilspellende wijze, de gitaar zet een dreigend sfeertje neer en ook Sæther legt een op Here Be Monsters nog niet eerder gehoorde felheid aan de dag. De synthesizer voegt uiteindelijk op geweldige wijze een spookachtig element toe. De band bewijst nog altijd in staat te zijn je naar het puntje van je stoel te lokken.
Niet altijd even spannend
Op Here Be Monsters horen we dat Motorpsycho het kunstje nog lang niet verleerd is. De solide muziek druipt van het vakmanschap. Hoewel het fijn is dat de groep ditmaal de compositie weer constant in het oog heeft gehouden zonder te verzanden in gepriegel, is het nadeel dat het resultaat niet altijd even spannend is. Dit album kan zich daardoor niet meten met het beste werk van de band. Wat wel blijft hangen is een zeer positief gevoel over de vele mooie momenten die Motorpsycho hier neerzet. Zeker nadat het fantastische ‘Big Black Dog’ is uitgegierd.
