Step Up

In Step Up, het regiedebuut van choreografe en danseres Anne Fletcher, heet de jongen Tyler Gage (gespeeld door het hier nog nauwelijks bekende ex-model Channing Tatum, momenteel ook te zien in She’s the Man). Tyler is een soort Eminem, die zich als blanke tussen zwarte hiphopvrienden weet te handhaven. Na een uit de hand gelopen vandalismedaad krijgt hij een taakstraf op de plaats delict: de kunstacademie. Oftewel: de andere wereld. Een wereld van hardwerkende rijkeluiskindjes die tot op de gang muziek maken en die in maillot rare pirouettes draaien. Maar natuurlijk raakt hij tijdens het schoonmaken zeer onder de indruk van één meisje dat hij stiekem toch wel erg leuk vindt en dat ook haar ogen niet van hém af kan houden: de wat verwaande danseres Nora (Jenna Dewan, professioneel danseres bij artiesten als Janet Jackson, ook te zien in Take the Lead). Enkele weken voor haar eindpresentatie raakt haar danspartner geblesseerd, maar warempel: ook vandaal Tyler blijkt een begenadigd danser te zijn. In een compleet andere stijl weliswaar, een soort breakdance, maar dansen is dansen. Een team is geboren.

Voorspelbaar

Je ziet het van mijlenver aankomen, en toch werkt het. Noem het chemie, noem het gewoonweg het plezier in dansen, maar het laat je in elk geval niet onberoerd. Dat geldt allemaal ook voor de strubbelingen die er tussen de twee ontstaan, de jaloezie van haar vriendje, de afwijzende reacties van zijn vrienden in de hood, de scepsis bij de schoolleiding (Rachel Griffiths): ondanks de hoge mate van voorspelbaarheid leef je mee. En net als je denkt dat het na al dat gehannes van Tyler met die klassieke balletposes misschien verstandig zou zijn om beide muziekstijlen te combineren tot één eclectisch geheel – de parallelmontage in de opening speelde er al mee – komt een eerder uit de zwarte wijken omhoog geklommen student (r&b-zanger Mario) op hetzelfde idee. Op zijn pompende beats zal het stuk gedanst worden dat Nora’s doorbraak en Tylers toelating tot de school moet opleveren.

American Dream

Dat naast alle clichés bovendien niet alles even geloofwaardig is, zoals de enorme klunzen die auditie doen vóór onze held, het doet er allemaal niet toe. Je wilt gewoon dat die twee elkaar respecteren, daarna het liefst ook nog voor elkaar vallen en dat Tyler het ver zal schoppen, hoewel hij aanvankelijk niet eens die American Dream hád. Het voortijdig herstel van de gewonde danspartner wordt in het scenario wat onhandig weggepoetst, waarna het tijd is voor het overdonderende slotakkoord: de showcase voor groot publiek. Iets wat je prima aan choreograaf/regisseur Fletcher kan overlaten.

Blij verlaten wij de bioscoop. Hebben we wat geleerd? Niet echt. Zijn we overdonderd geraakt door een ingenieus scenario of een realistische weergave van het gettoleven? Ook niet. Hebben we plezier gehad, meegeleefd met mooie jonge dansers, gehuild bij een enkele dramatische gebeurtenis? Absoluut.