Bij Het Zuidelijk Toneel is er plek voor idealisme

Drie schrijvers kregen de opdracht een tekst te schrijven over een wereldverbeteraar en hebben daar ieder op hun eigen manier invulling aan gegeven. Alledrie zijn ze erin geslaagd een vorm voor hun toneelstuk te vinden waarin een aantal personages vrijuit kan spreken over belangrijke thema’s die onze samenleving aangaan. Met als basis voor deze dialogen en monologen de visie van de schrijver.

Maatkamer

In Maatkamer van Erik-Ward Geerling, het eerste gedeelte van de avond, is gekozen voor een wetenschappelijk experiment. Bert Luppes speelt een wereldverbeteraar die zich omwille van het herstel van zijn eer en goede naam bloot stelt aan een zogenaamde ‘afslankkuur van de menselijke wil’. De onderzoekers storten een waterval van vragen over hem uit. Het publiek wordt geconfronteerd met kwesties als : “Kunt u de oneindigheid van het heelal rijmen met uw eigen sterfelijkheid?” en “Is de derde wereld gebaat bij het in kaart brengen van DNA?”.

D’r was daar ook een hond

Peter De Graef heeft met zijn D’r was daar ook een hond voor een ingewikkelder concept gekozen. Luppes speelt een kunstenaar die in een dwangbuis is opgesteld voor een aantal denkbeeldige psychiaters. Hij moet hen ervan zien te overtuigen dat hij niet gek is. De overige acteurs o.a. Trudy de Jong, Margje Wittermans en Jorrit Ruijs, dwalen rond door de ruimte en stellen zijn kibbelende gevoels- en gedachtewereld voor. Het publiek is getuige van een gedachtestroom over de motieven van de kunstenaar die een idealistische daad heeft gepleegd.

Laat de Arabieren binnen

De avond wordt afgesloten met Laat de Arabieren binnen van Marijke Schermer. Dit stuk heeft van de drie de meest traditionele vorm. Er is sprake van een duidelijke verhaallijn. Een elfjarig kind, wederom gespeeld door Luppes, houdt haar vader nauwkeurig in de gaten en overlaadt hem met vragen zoals, “Wat is democratie?”, en “Wat is een Arabier?”. De vader van het meisje is een schrijver die bedreigd wordt door tegenstanders van zijn opvattingen over aristocratie. Dan komen de Arabieren naar zijn huis. Zij vragen zich af waarom Allah niet genoemd wordt in het boek van de schrijver. Schermer sluit met dit onderwerp nauw aan op de actualiteit.

Eén geheel

De stukken verschillen dus onderling erg van elkaar wat betreft onderwerp en vorm. Toch is het geen bijeengeraapt zooitje. Integendeel, het is een mooi afgerond geheel geworden. In de eerste plaats is dit natuurlijk de verdienste van de acteursploeg. De acteurs spelen met veel enthousiasme en ze veranderen moeiteloos in een nieuw personage waardoor de overgangen maar klein zijn. En doordat we drie verschillende opvatting over idealisme te zien krijgen wordt het thema niet uitgekauwd. Walhalla verveelt geen moment.

De voorstelling Walhalla is nog tot en met 13 mei 2006 in Amsterdam te zien. Daarna tot en met 27 mei in De Storkfabriek te Hengelo.