Bubblegumwave

Net als het gros van de hedendaagse new wave/postpunk bands lijken Editors – bestaande uit zanger/gitarist Tom Smith, gitarist Chris Urbanowisz, bassist Russel Leetch en drummer Ed Lay – vooral te zijn geïnspireerd door de jaren ’80 new wave van Joy Division, The Chameleons, Echo and The Bunnymen en The Smiths, terwijl ook popiconen als U2 en REM en een jonge band als Elbow (Fall) doorklinken. Des te opmerkelijker dat Smith recent in een interview met OOR heeft verklaard niet zo veel te hebben met Joy Division en Echo and The Bunnymen. Nadat ik The Back Room een aantal keren heb beluisterd, geloof ik er geen donder meer van! De galmende gitaren doen mij vooral denken aan U2 (Bullets) en geestverwant Interpol – wiens muziek toch beslist iets meer diepgang heeft -, terwijl Tom Smiths monotone bariton Joy Division frontman/beroepspessimist Ian Curtis in herinnering roept. Gelukkig komt REM-zanger Michael Stipe af en toe langs (Lights) om te zien of er niet te veel wordt gezwolgen in ellende. Tekstueel gezien blijft Smith behoorlijk op de vlakte. Zijn schrijfstijl is vrij klinisch en laat weinig ruimte voor emotie. Daardoor krijg je maar moeilijk een idee waarover hij precies verhaalt.

Zwaar overtrokken

Ondanks de prima referentiebronnen klinkt The Back Room toch wat eentonig. De urgency waar NME het over heeft, haal ik er niet uit. Daarvoor mikt The Back Room naar mijn gevoel te veel op een jong poppubliek. De duistere sfeer van weleer lijkt te zijn verworden tot marketinginstrument. Als kind van de jaren tachtig stuit dat mij tegen de borst! De term ‘bubblegumwave‘ zou de lading uitstekend dekken. Slechts een handjevol songs weet daadwerkelijk te bekoren (Munich, Blood, All Sparks en Bullets). De rest is albumvulling. Wat mij betreft is de hype zwaar overtrokken.