Razorlight

De dagen waarin je berichtgevingen uit Engeland moest geloven zijn geteld. Zeker als het gaat om popmuziek. Week na week staat er een nieuwe Engelse band op, die een week later aan de kant wordt geschoven voor een nieuwe hit. Deze keer zijn het Kasabian of The Go! Team of the 22-20s die de eventuele leemte van Razorlight zouden kunnen vullen. Maar voor dit moment heeft nog Razorlight genoeg poten onder zich om zich staande te houden in deze woelige tijden. Dat ligt waarschijnlijk aan de jonge uitstraling van de band. Om de conspiracy theory compleet te maken is misschien deze uitstraling de reden waarom ze onderdak hebben gevonden bij Vertigo/Mercury (o.a. Bon Jovi en Dire Straits), zodat de jonge en hippe telg Razorlight de platenmaatschappij een beetje van zijn ouwe-lullenimago af kan helpen.

Slap aftreksel

Eerlijkheidshalve dient te worden gezegd dat Razorlight wel goed is, maar niet goed genoeg om de hype waar te maken. Ze spelen een rustige variant van de muziek van de immens populaire Libertines. De piepjonge zanger Johnny Borrell draagt bijna pratend zijn teksten voor, over de springerige manier van spelen heen. Wanneer hij een poging doet om te zingen hoor je invloeden van The Cure voorbij komen. Het heeft soms wat weg van The Strokes of the Velvet Underground. Verder moet de invloed van Blondie tijdens haar CBGB’s periode genoemd worden. Razorlight mixt deze invloeden tot een bepaalde muzikale melange, waarbij steevast de pit en de energie van de voorbeelden ontbreekt.

Verstoffen in de kast

De single Up All Night is bovenal sterk te noemen. Het spijtige is echter dat het ook duidelijk het beste nummer van de plaat is. Het probleem is echter dat Razorlight het veerkrachtige dat ze live hebben, nauwelijks weten om te zetten op de plaat. Zo nu en dan is er een lichtpuntje te ontdekken, bijvoorbeeld bij het enigszins breekbare Fall, Fall, Fall, tevens het laatste nummer van de plaat. Ook To the Sea, Which Way Is Out en Golden Touch geven een beetje kleur aan Up All Night, maar helpen geen van allen de indruk van de plaat te verbeteren. Wie de berichtgeving laat voor wat het is en het debuut met een minder grote verwachting gaat beluisteren, zal er waarschijnlijk meer plezier aan beleven. Maar of dat plezier lang zal duren valt te betwijfelen. Volgend jaar staat Up All Night waarschijnlijk te verstoffen in de platenkast.