Überhorror

Er doet een leuke trailer van de Spaanse horror film [REC] de ronde op internet. Dit keer geen vlot gesneden filmbeelden, maar een publiek dat naar de film kijkt en met een nachtzichtcamera is gefilmd. Mensen kijken weg, houden hun handen voor de ogen, schuiven ongemakkelijk op hun stoel, schrikken op of lachen nerveus. Voor diegenen die bij de vertoning van [REC] op het Filmfestival Rotterdam aanwezig waren moet het een feest der herkenning zijn. Film kijken is bij dit heerlijk lugubere werkje meer dan ooit een fysieke ervaring.

Men neme wat ingrediënten die iedereen al tig keer in horrorfilms heeft gezien. Een afgesloten locatie bijvoorbeeld. Voeg daar wat enge wezens aan toe en zorg dat je een ’tien kleine negertjes’-effect krijgt. En tenslotte nog een stijlmiddel dat al eerder met succes is toegepast: de hele film is vanuit het standpunt van de camera(man) gefilmd. Het is opvallend dat, negen jaar na The Blair Witch Project, er dit jaar al drie films te zien zijn geweest die hier gebruik van maken. Naast Romero’s nieuwste zombiefilm Diary of the Dead (was ook te zien op het IFFR) en de effectieve Godzillavariant Cloverfield is dat dus ook het geval bij [REC]. Misschien dus niet helemaal origineel, maar mijn god, wat kan het een effectief stijlmiddel zijn.

Nagelbijten

In [REC] maken een verslaggeefster en een cameraman van een lokaal tv-station in Barcelona reportages over wat er ’s nachts in de stad gebeurt en dit keer volgen zij de lokale brandweer. Er gebeurt weinig spannends op de kazerne tot er een melding binnen komt van een gillende vrouw die zichzelf in haar appartement heeft opgesloten. Eenmaal ter plekke aangekomen bijt de vrouw een politieman in zijn nek. Vanaf dat moment gaat het volledig mis: er breekt paniek uit en tot overmaat van ramp sluiten de autoriteiten het pand ook nog eens hermetisch af. Hierdoor zit iedereen – inclusief de stug doordraaiende cameraman – als ratten in de val. Als kijker valt er vanaf dat moment weinig anders te doen dan een kwartier of vijf de film nagelbijtend te ondergaan.

Regisseursduo’s zijn zeldzaam, maar [REC] is door twee man gemaakt die beiden solo al aan de weg timmerden. Jaume Balaguéro was eerder verantwoordelijk voor visueel fraaie, maar weinig echt enge films als Darkness en The Nameless; Paco Plaza maakte onder andere Second Name (El segundo nombre). Toch is [REC] niet hun eerste samenwerkingsverband. Dat was verrassend genoeg de muziekdocumentaire OT: la película (2002), waarin de deelnemers van de Spaanse versie van Star Maker werden gevolgd. Voor hun tweede samenwerkingsverband kozen ze gelukkig weer voor horror en ze hebben meteen een onvergetelijke zenuwslopende achtbaanrit afgeleverd. En of de schrikmomenten letterlijk uit de lucht komen vallen of dat je ze mijlenver van te voren ziet aankomen: ze zijn allemaal even effectief. Een huiveringwekkend meesterwerkje.