Film / Films

Heerlijke fucked up shit

recensie: Slither

De laatste grote film die zich (gedeeltelijk) in Texas afspeelde was Brokeback Mountain. Hierin was duidelijk de machocultuur te zien die het onmogelijk maakte dat twee cowboys een relatie met elkaar hadden. Verder liep men in het ongerepte land en waren de enige bezigheden veehouden, jagen en bier drinken. Vooral het enthousiasme voor het wilde leven in de vrije natuur kenmerkte de Texaanse man in het drama naar het boek van Annie Proulx.

~

Ook Slither – enthousiast ontvangen op het Amsterdam Fantastic Film Festival – speelt zich af in Texas, maar heeft in verhouding tot het jarenzeventigverhaal van Proulx een hedendaagse setting. Toch lijkt er weinig veranderd in het grootste en zuidelijkste van de vijftig staten. Tijdens deze sciencefictionhorror blijkt de Texaan van nu nog altijd een groot liefhebber van het bierdrinken en loadin’ the gun and pointin’ the barrel.

Goede vondst

“Let the hunt begin!” zijn de woorden waarmee burgemeester Jack MacReady het jachtseizoen laat beginnen. Wat hij bij het uitroepen van deze woorden nog niet weet, is waar het hele dorp de volgende dagen op zal jagen. Waar en wanneer kun je een slasher-horror beter ensceneren dan in Texas, dacht regisseur James Gunn; de plek waar per hoofd van de bevolking de meeste vuurwapens te vinden zijn, juist op het moment dat iedereen met een pistool in zijn hand over straat loopt? Het was een goed idee voor zijn film en hij gebruikt het opgewonden sfeertje onder de zuiderlingen dan ook prima in zijn script.

~

Wanneer een dag na het openen van het jachtseizoen in het dorpje Wheelsy de lokale zakenman Grant Grant zich vreemd begint te gedragen, heeft nog niemand in de gaten dat dat verstrekkende gevolgen zal hebben. Niemand weet dat hij op een plek in het bos is geweest waar zich eerder een meteoriet in de aarde plantte en dat het contact met een buitenaards organisme hem geen goed heeft gedaan.

Onorthodox

“Well that is some fucked up shit”, zo vat een van de inwoners van Wheelsy het vervolg samen. Het is nochtans heerlijke fucked up shit: een monster dat het leven in het dorp op zijn kop zet plus een groepje onorthodoxe jagers dat hem op zijn hielen zit. James Gunn gebruikt verschillende elementen uit de klassieke horror- en sciencefictionfilms. Zowel het vreemde en vooral moordlustige buitenaardse monster, als de massa zombies die achter de hoofdpersonen aanzit komen voorbij. Gunn gebruikt hierbij de nodige clichés, maar zorgt dat deze nooit dwarsliggen, zodat de film iets heel eigens krijgt en de b-filmstatus ontstijgt. In Slither is duidelijk de hand te zien van de man die eerder succesvolle scenario’s schreef (zoals de remake van Dawn of the Dead), en je hoopt meteen dat hij nog snel meer van dit soort films in goud mag doen veranderen.