The Break-Up

Want langzamerhand beginnen ze persoonlijkheidstrekjes bij elkaar te ontdekken die ze nooit eerder waren tegengekomen. Uiteindelijk leidt hun gekissebis tot de zogenaamde break-up uit de titel. Let wel, de film is nu pas een kwartiertje aan de gang. Hoe moet het nu verder? Geen van beiden is bereid om hun gezamenlijke vrienden, leventje en vooral ook het appartement op te geven. De beslissing is echter snel gemaakt en ze besluiten als vijandige huisgenoten verder te leven, met de nodige wraakacties en treiterijen van dien. Want de grens tussen haat en liefde is, zoals blijkt, erg dun.

Beter goed gejat…

Voor elke filmmaker die zich eraan waagt, blijft het een uitdaging om een romantische komedie te maken die eens een keer niet cheesy en cliché is. In feite is de gespiegelde plotlijn van The Break-Up wat dat betreft redelijk opvallend voor dit genre. Met de anticlimax aan het begin en een steeds verder afbouwende verhaallijn zit de film verhaaltechnisch dan ook prima in elkaar. Maar echt vernieuwend is de insteek niet. De deconstructie van een eens zo solide relatie en de test hoever beide exen willen gaan om elkaar het leven zuur te maken is in 1989 door niemand minder dan Danny DeVito ook al eens in beeld gebracht, maar dan stukken smaakvoller.

Zijn hilarische film The War of the Roses lijkt het originele concept achter The Break-Up te zijn, waar Peyton Reed slechts een hedendaagse draai aan heeft willen geven. Beter goed gejat dan slecht bedacht, maar de kunst is dan wel om met je goed gejatte idee de oude versie te overtroeven en tegelijk het publiek te blijven bekoren. En dat is wat – ondanks verwoede pogingen tot spitsvondigheid – toch jammerlijk mislukt. Aniston en Vaughn zijn van zichzelf uitstekende komedianten en verstaan hun vak goed, maar in deze film mist het scherpe randje, de bijtende spot, die juist in The War of the Roses de boventoon voert. De dialogen waar Aniston en Vaughn in The Break-Up mee moeten werken zijn betreurenswaardig tam, nogal cliché en bovendien erg langdradig. De humor is simpelweg lauw en het overmatige en oeverloze geruzie gaat naar verloop van tijd flink vervelen.

Als dat alles is

Het enige wat de film nog een klein beetje grappig maakt zijn de bijrollen van de agressief aangelegde vriend van Gary, Jonny O. (Jon Favreau), die zowel letterlijk als figuurlijk als een vierkant blok achter zijn vriend staat. En Richard (John Michael Higgins), de broer van Brooke, die met zijn a capellagroepje zijn best doet om zijn zus te helpen het bloed onder de nagels van Gary vandaan te halen. Maar als dat alles is wat de film de moeite van het bekijken waard maakt, kun je je afvragen of je niet beter The War of the Roses nog een keertje in de videorecorder kunt stoppen.